دهه 60

اون زمون تلوزیون رنگی نبود .

 

دی وی دی و رسیور هم نبود .

 

ولی یه تلوزیون سیاه و سفید بود .

 

نه عمو پورنگ بود ؛ نه خاله شادونه .

 

نه عمو مهربون بود ؛ نه خاله نگار .

 

ولی یه مجری مهربون بود به نام " خانم رضایی "

 

همیشه هم اولین چیزی که میگفت این بود .

 

" شما که جلو تلویزیون نشستی .... یه کم برو عقب تر بشین "

 

ما دهه ی شصتیها این جمله شو هنوز یادمونه .

 

فقط یه جمله دارم بگم به ایشون :

 

ممنونم

 

که دنیای ما رو از پشت تلوزیونهای سیاه و سفید

 

رنگ " محبت " بخشیدی