من امروزی نیستم!

من امروزی نیستم!

هر چه فکر می کنم جای من اینجا نیست ، من باید سال ها قبل از این زندگی میکردم

در آن روزهایی که لاکچری ترین خانه ها، خانه های حیاط دار بود همان ها که حوض داشت و چند ماهی قرمز …

روزهایی که سقف آرزوی مردان داشتن یک دوچرخه بود و زن ها یک چرخ خیاطی …

وقت چادر نمازهای رنگی ، موهای بافته و دلبری های یواشکی …

وقت مهمانی های فامیلی ، خنده های تمام نشدنی

وقت لیوان کمر باریک و چای قند پهلو …

راستش ، من اصلا امروزی نیستم …

من حال این روزها را نمیفهمم ، از این همه تکنولوژی گیج شدم

و بین اینهمه پیشرفت دست و پایم را گم کرده ام …

من با مجازی دلم آرام نمیگیرد و بلد نیستم علاقه ام را به کسی با لایک و کامنت گذاشتن زیر پست هایش نشان دهم ،
نمیتوانم تمام احساسم را با یک استیکر لعنتی از راه دور به کسی بفهمانم ، من دلبری اینترنتی را یاد نگرفته ام …

من اهل یک وجب فاصله ام ، که بشود دستش را گرفت و پی در پی بوسیدش…

نه ، من اصلا و ابدا امروزی نیستم!

وقتی جشن طلاق برایم بی معنی ست

و از دوست معمولی بودن با جنس مخالف سر در نمی آورم همان چیزی که اسمش را گذاشته اند دوستی اجتماعی …

من یاد نگرفته ام شب عاشق باشم و صبح فارغ ، یا دم به دقیقه معشوقه عوض کنم …

دلم میخواهد عاشق که شدم شش دانگ احساسم را به نامش بزنم کسی که تمام دنیایم شود …

من اصلا امروزی نیستم …

و اشتباهی وسط این روزها افتاده ام …

مرا به قبل برگردانید ، به روزهایی که همه چیز اینهمه باکلاس نشده بود…!!