نمیدونم کارم درسته یا نه ولی دلم میگه درسته بزار بگم پس

نمیدونم کارم درسته یا نه ولی دلم میگه درسته بزار بگم پس
اینکه از زندگی خصوصی تعریف کنی برای دیگران اونم تو فضای مجازی خیلی خوشایند نیست اما من فکر میکنم کارم اشتباه نیست
چند خط مینویسم.
تو زندگیم بالا پایین زیاد دیدم.هم خوشی و هم سختی
این قسمتاش برام هم شیرینه هم خیلی رنج آور:
مدرسه که میرفتم بخصوص دبیرستان خیلی سخت کوش بودم چون خیلی اجتماعی نبودم با توجه به شرایط زندگیم.
همیشه بعد مدرسه نزدیک 7 ساعت درس میخوندم.رفیق باز نبودم اصلا،
مدرسه درس خوندن و بعدش بازی کامپیوتری انجام میدادم مختصر ومفید البته بعضی ورزشها رو میرفتم که ولش کردم چون من هدفم دانشگاه بود نه ورزش حرفه ای.
سال اول کنکور اون رشته ای که میخواستم پذیرش نشدم با اینکه رتبه خوبی داشتم
همه گفتن رشته ای که قبول شدی باید بری سال دوم سخت میشه
گوش ندادم تصمیم گرفتم یه سال دیگه تلاش کنم روزانه 17 ساعت درس میخوندم از 7 صبح تا 12 شب بینش هم فیلمی بازی چیزی انجام میدادم تا مغزم استراحت کنه دوازده شب میخوابیدم ساعت کوک میکردم دو نصفه شب بیدار میشدم باز شروع میکردم درس خوندن مثل الان خیلی مشاوره نبود.
یه رتبه خوب یه رشته خوب قبول شدم اسم نمیبرم چی و کجا.
دانشگاه هم همین روندو ادامه دادم بعد کلاسام شروع میکردم درس خوندن روزانه شیش ساعت میانگین.شبهای امتحانت یه وسواسی داشتم که باید بتونم تمام سوالاتو جواب بدم اما خر خون نبودم ولی سعی میکردم دلشوره هامو با درس خوندن زیادی از بین ببرم مثل کنکور ساعت کوک میکردم دو ساعت میخوابیدم نصفه شب دوباره درس میخوندم.رسید به پایان نامه ،دو سری برای مدارج بالاتر داشتم اولی شبیه سازی گوشی موبایل بود یا همون اسپیچ کدینگ که سختیای زیادی کشیدم پروژه سختی بود موفق شدم.برای مقطع بالاتر یه پروژه گرفتم بینهایت سخت در مورد توموگرافی و این چیزا بود. شش ماه وقت گذاشتم.850 صفحه انگلیسی تخصصی از اونا که نمیشه با مترجم متن پیش رفت با فونتای ده یا یازده رو ترجمه کردم خودم به تنهایی،ریالی هم براش پرداخت نکردم. آخرش بعد شیش ماه موفق شدم کنفراسو برگزار کنم و نمره a یا کاملو بگیرم.کتابی که به چاپ رسوندم الان دارمش.کلی سختی کشیدم اما موفق شدم.دوران سخت زندگیم شروع شد بیماری مادر و بعدش خدمت سربازی و یه دوران عاطفی فامیلیه خیلی سختو، پشت سرگذاشتم با عنایت خدا و آقا امام رضا.
بسیار سخت گذشت بهم تا گذشت .. تصمیم گرفتم تو رشته خودم برم سرکار در صورتی که پدرم هم پیشنهاد همکاری با خودشو بهم داد گفتم من باید راه خودمو برم رفتم یه شرکتی برای یه سری کارا دیدم این چیزی نبود که من میخواستم دوباره یه شغل پارتی بازی پیدا کردم چون میخواستم خودم باشم نه یه اشل کوچیک از پدرم که برام داره هزینه میکنه .اون کارم ول کردم دوسش نداشتم .یک سال کار پژوهش برای کار ذهنی خودم انجام دادم رفتم برای احداث شرکتم و راه اندازی ،پول سنگینی توش هزینه کردم اما با توجه به شرایط کشور شکست خوردم یکسال با خودم و زندگی قهر کردم.اما دوباره بازسازی کردم خودمو،ایرادات و دلایل شکستو شناسایی کردم تحقیقات گسترده کردم تا اینکه راهشو پیدا کردم و تونستم پاشم و با قدرت بیشتر برگردم به اهدافم. سخت بود و سخت و آی سخت بود که نگو و نپرس.
بالاخره موفقیت از آن من شد من باید ثابت میکردم آویزون نبودم و نیستم
گوشی موبایلمو گذاشتم کنار ارتباطم با همه اونایی که بهم خورده میگرفتن قطع کردم.دیگه هم گوشی دستم نگرفتم تا همین لحظه.
به قول شاعر در خلوت خودم و تنهایی بدون اینکه بزارم کسی بفهمه حتی مادر مهربانم ناز آروزهامو با گریه کشیدم تا به قسمت اعظمی از آرزوهام رسیدم.
فقط خواستم اینا رو بگم تا بدونید هیچکس به اندازه خودم تنهاییمو حس نکردو سختی نکشید.خیلی از آدمای دیگه هم چندین برابر من سختی کشیدن.ولی من هدفم از نگارش این متن این بود که بگم با تلاش میشه به هر چی تو ذهنته برسی اگر معقول باشه البته.درس خوندن تنها یه راه برای زندگیه هزاران راه وجود داره برای موفقیت.پس هیچوقت نا امید نشید با تحقیق و دقت میشه چندین شکستو یک جا جبران کرد.
امیدوارم به تمام آرزوهای خوبتون برسید.