همون حال همیشگی

ﺗﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ،
ﺁﻥ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺁﺧﺮ،
ﮐﻨﺎﺭ ﺷﯿﺸﻪ،
ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﻮﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺕ...
خودت را بغل کنی...
ﺳﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ
ﻭ ﺯﻝ ﺑﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﯼ ﺩﻭﺭ ..........
ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ به همه چیز...
ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ و دوست نداری...
به دلخوری هایت...
به دلخوشی هایت...
به انسانهایی که در زندگی ات بودند و هستند...
ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗت ...
ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ ﺧﯿﺲ ﺷﻮﺩ،
ﺍﺯﺣﻀﻮﺭ پر ﺭﻧﮓ ﯾﮏ ﺧﯿﺎﻝ ، یک آرزو ، یک خاطره ، یک دوست...
ﻭ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺮﻭﺩ ﻣﻘﺼﺪﺕ ﮐﺠﺎﺳﺖ...
اصلا یادت برود مقصدی داری...
ﻭ ﺩﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﮤ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻮﺩ ...
ﺩﻧﺞ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ...
ﻭ ﺁﻩ ﺑﮑﺸﯽ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻫﺎیﺕ ، اشتباه هایت ...
حرف هایی که نباید میزدی...
کارهایی که نباید میکردی...
ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎﺭ ﺑﮕﯿﺮﺩ
ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ "خدا و ﺁﯾﻨﺪﻩ "
ﻭ ﺩﻟﺖ خوش بشود ﺍﺯ ﺗﺼﻮﺭ آینده ...
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﯼ
ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ بدون مقصد فقط به آینده بنگری...
و خوشحال شوی و لبخند بزنی ازحضور خدا

·