"فردای روزی که دشمن بعثی خرمشهر را گرفت جسد بی جان و عریان دختری را به تیرک بلندی بسته و درآن سوی کارون مقابل چشمان رزمنده های ما گذاشته بودند!تکاوران نیروی زمینی ارتش با تقدیم 3 شهیدبالاخره آن جسد را پایین آوردند ...!سه شهید برای "جسد" یک دختر مسلمان ایرانی...!حال چه بر سر غیرت جوانان ما آورده اندکه خود خواهان عریان بودن دختران در جامعه شده اند...؟".: ﻧﺎﭘﻠﺌﻮﻥ ﺑﻨﺎﭘﺎﺭﺕ: ﺍﮔﺮ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﯾﺎﻧﻢ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻓﺘﺢ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ... ﺁﺩﻭﻟﻒ ﻫﯿﺘﻠﺮ: ﺍﮔﺮ ﻣﻬﻨﺪﺳﺎﻥ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺳﺎﺯ ﻣﻦ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺪﻡ ﻧﺎﺯﯼ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺑﻤﺐ ﺍﺗﻤﯽ ﻣﯿﺸﺪ. ﭘﺒﺎﻣﺒﺮ ﺍﻋﻈﻢ (ص) : ﺭﻭﺯﯼ ﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﺭﺱ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﻋﻠﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﯿﺪ چنگیز مغول: ﺍﮔﺮ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﺷﺎﻥ ﺩﻓﺎﻉ ﮐﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﺭﺱ ﺑﻪ ﮐﺎﻭﺵ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ . ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ : ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﺸﻮﺭﺵ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﻫﻞ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭﯼ ﭘﺎﺭﺱ ﺍﺳﺖ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﻬﺎ

ﺩﺭﺩ ﻋﻠﯽ «ﻉ » ﺩﻭ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ :
ﯾﮏ ﺩﺭﺩ، ﺩﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺍﺑﻦ
ﻣﻠﺠﻢ ﺩﺭ ﻓﺮﻕ ﺳﺮﺵ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺩ
ﺩﯾﮕﺮ، ﺩﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﯿﻤﻪ
ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ
ﻣﺪﯾﻨﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ
ﺑﺮ ﺩﺭﺩﯼ ﻣﯽﮔﺮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ
ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺶ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﻋﻠﯽ «ﻉ»
ﻧﯿﺴﺖ، ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﻧﺎﻟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ . ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ
ﻋﻠﯽ «ﻉ» ﺩﺭﺩ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ
ﺩﺭﺩ ﻋﻠﯽ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ !

در بهترین مکان متولد شد (کعبه)
در بهترین روز متولد شد (جمعه)
جانشین بهترین پیامبر بود (محمد)
همسر بهترین زن دنیا بود (فاطمه)
پدر بهترین بچه های دنیا بود (حسن و حسین)
در بهترین ماه به شهادت رسید ( رمضان)
در بهترین شب ضربت خورد (اول قدر)
در بهترین شب شهید شد (دوم قدر)
در بهترین حالت بود که ضربت خورد (نماز)
در بهترین حالت نماز بود (سجده)
ای بهترین بهترین ها دستم را بگیر
(صدبار اگر دوباره دنیا آییم
از دشمن مرتضی علی بیزاریم)
یا علی مدد...

می روم از سر راهت گله ای نیست كه نیست
گر چه سخت است ولی مسئله ای نیست كه نیست
می روم طعنه نزن بر سر قولم به خدا
هی نگو زود برو حوصله ای نیست كه نیست

تو نباشی چه كنم واجب من رفته به باد
مستحب ها به درك نافله ای نیست كه نیست
تازه می فهمم از این خنده ی تلخم كه عجب
بین لبخند و جنون فاصله ای نیست كه نیست

بی خود از قسمت و از دور فلک هیچ نگو
در جوابت چه بگویم بله ای نیست كه نیست
دو سه دیوان همه از سوز تو در دل دارم
خفه از درد و دلم قابله ای نیست كه نیست

می روم از سر راهت تو فقط اخم نکن
در سرم غیر همین مشغله ای نیست كه نیست

علی نیاکوئی لنگرودی

کبریت های سوخته هم ،



روزی درخت های شادابی بوده اند

مثل ما ،



که روزگاری می خندیدیم



قبل از اینکه عشق روشنمان کند

بیا لبخند بزنیم بدون انتظار هیچ پاسخی از دنیا

این بزرگراه
تا انتهای جهان دوربرگردان ندارد
و تمام خروجی‌هایش
به دوراهی چشم‌های تو می‌رسد
که بمانم و دوستت بدارم
یا برگردم و دوستت بدارم...

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می‌نویسم و این کیمیا کم است
سرشارم از خیال، ولی این کفاف نیست
در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است
تا این غزل شبیه غزل‌های من شود
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است
گاهی تو را کنار خود احساس می‌کنم
اما چقدر دل‌خوشی خواب‌ها کم است
خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است؟

وقتی خداحافظی میکنم چه انرژی عظیمی میخواهد کنترل اولین قطره ی اشک برای نچکید

وامانده ام که تا به کجا می توان گریخت,

از این همیشه ها که ندارند باورم ,

حال مرا نپرس که هنجارها مرا

مجبور می کنند بگویم که بهترم...