گاندی خطاب به معشوقه اش چه زیبا نوشت:

خوبِ من ، هنر در فاصله هاست ..

 زیاد نزدیک به هم می سوزیم و زیاد دور از هم ، یخ می زنیم .

تو نباید آنکسی باشی که من میخواهم و من نباید آنکسی باشم که تو میخواهی.

کسی که تو از من می خواهی بسازی یا کمبودهایت هستند یا آرزوهایت

من باید بهترین خودم باشم برای تو..

و تو باید بهترین خودت باشی برای من ..

خوبِ من ، هنرٍِِ عشق در پیوند تفاوت هاست و معجزه اش ، نادیده گرفتن کمبودها ..

زندگی ست دیگر...

همیشه که همه رنگ‌هایش جور نیست ،همه سازهایش کوک نیست ،

باید یاد گرفت با هر سازش رقصید ،حتی با ناکوک ترین ناکوکش،

اصلا رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن،

حواست باشد به این روزهایی که دیگر برنمی گردد،

به فرصت هایی که مثل باد می آیند و می روند و همیشگی نیستند ،

به این سالها که به سرعت برق گذشتند ، به جوانی که رفت، میانسالی که می رود،

حواست باشد به کوتاهی زندگی،به زمستانی که رفت ،

بهاری که دارد تمام می شود کم کم ,آرام آرام،

زندگی به همین آسانی می گذرد.

ابرهای آسمان زندگی گاهی می بارد و گاهی هم صاف است،

میگذرد، هر جور که باشی ....