گـاه بایـد نـبـاشـــی . . .
بایـد کوله ات را بـرداری و بـدونِ ایـنـکه خــبـرش به گــوشـشـان بـرسـد،
در غـــروبـــی غـــمـناک تـنـهــایـشــان بـگـــذاری . . .
بایـد طــوری بـروی که حــسـرتِ یـک لـحــظـه دیـدارت را به گــور بـبـرنـد . . . !!!
نه ایـنـکه با رفـتـنـت انـتـقـــامِ بَـدی هــایـشــان را بـگــیـری
نه !!! مـیــروی تا بـفــهــمـنـد چه بـودی و چه آســـان از دسـتـت دادنـد . . .
بایـد بـروی تا قــدر بـدانـنـد بـودنـت را . . .
خـنـده هــایت را . . .
گــریه هــایت را . . .
کوله بارت را بـردار و بـرو . . . !
یــــادت بـاشـــــد: بـــی صـــــدا ...

همه حرفاشون دروغه

گاهی
گاهی گمان نمیکنی و می شود

گاهی نمی شود که نمی شود

گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است

گاهی ناگفته قرعه به نام تو میشود

گاهی گدایی و گدایی بخت توست

گاهی تمام شهر گدای تومیشود...

به دلتنگی هایمـــ دست نزن

می شكند بغضــمـــــ یك وقت !!!

آنگاه غرقـــــ می شــــــــــــوی

در سیلابـــــ اشكهایی

كه بهانه ی روانــــــ شدنش هستی

همه دعوت شده بودند به آن جشن بزرگ، بالماسکه

در قلعه سنگی شهر،

سرد و سیاه.

میهمانان با لباس فاخر

هر کدام با نقابی خندان، چشمهایی مهربان.

اما،

اما شمعها میدانستند،

شعله هاشان لرزان،

اشک میریختند عیان.

میهمانان با لباس فاخر

هر کدام خنجری داشت در لباسش پنهان.

شمعها میدانستند

شعله هاشان لرزان،

اشک میریختند عیان.

صبح هنگام سحر

میهمانان خوابیده بر کف قلعه سرد و سیاه،

میهمانان با لباس فاخر

هر کدام خنجری داشت به قلبش پنهان ...

سلام شب بخیر

دیدگانت از همیشه شادتر
شهر قلبت زنده و آبادتر

غصه هایت دم به دم ای مهربان
در گذرگاه زمان بر بادتر



http://media.wisgoon.com/media/pin/images/o/2013/9/500x462_1378846473920044.jpg

یاسمین خانم همون تک پر سابق؟