+۱۶۴

آنچه نباید می‌آموختیم:
"پایت را به اندازه گلیمت دراز کن!"

گلیمی که تعیین اندازه‌اش دست ما نبود! پاهایی که رفته رفته جمع شدند... زانوهایی که خم شدند در سینه، و گلیم‌هایی که به اشتباه و به نفع عده‌ای آب رفت... به جایش دست‌هایی بدون نگرانی دراز شدند به اندازه‌ی تمام فرش‌ها... و اندازه‌ی رویاها شد به اندازه‌ی گلیم‌های اجباری و از پیش بافته شده! کاش پاهای‌مان را به وسعت قلب‌مان دراز کنیم، و بهای رویاهای بزرگ‌مان را بپردازیم!

.
.
.
.

روزگار غریبیست نازنین

روزگار غریبیست نازنین

روزگار غریبیست نازنین

روزگار غریبیست نازنین

روزگار غریبیست نازنین

روزگار غریبیست نازنین