روزگار غریبیست نازنین

روزی در قطار، سوت که به صدا درآمد، چیزی در درونم به غلیان افتاد. ناخوش بودم. به ریخت مردم نگاه کردم. مسافرهای واگن‌های تخت‌دار مایهٔ غرور ما نیستند. مجموعهٔ عجیب و غریبی بود از پک و پوزهای منحوس یا مبتذل. به عادل‌ها فکر کردم. فکر کردم که تنها عدالت ممکن دقیقاً تقسیم تازه‌ای است از بی‌عدالتی. ما انقلاب می‌کنیم تا واگن‌های تخت‌دار را کسانی دیگر بگیرند.
ص ۲۵۷

خطاب_به_عشق
آلبر_کامو

در آغاز زمستان هرگز زمستانی مباد بهار آرزوهایت
.
.
.
.
یلدا مبارک

دلم شکستی و جانم هنوز چشم به راهت
شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت
در انتظار تو چشمم سپید گشتو غمی نیست
اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

هراسان می شوم ؛
آن گاه که مدتی مدید،
در آینه‌ای شکسته خیره می‌شوم

شاید از آن روی که ؛
آینه‌ ی شکسته، همچون بازتابی است، 
از چهره ی راستینِ درون ما 

گویی که امروز ؛
زمانه‌ی چیزهای درهم شکسته است! 
غادة_السمان

+5

همیشه خواب تو دیدن دلیل بودن من بود

خوشا عشق و خوشا خون جگر خوردن
خوشا مردن خوشا از عاشقی مردن

روزگار غریبیست نازنین