آقا گمانم من شما را دوست...

حسی غریب و آشنا را دوست...

نه نه! چه می گویم فقط این که

آیا شما یک لحظه ما را دوست؟

منظور من این که شما با من...

من با شما این قصه ها را دوست...

ای وای! حرفم این نبود اما

سردم شده آب و هوا را دوست...

حس عجیب پیشتان بودن

نه! فکر بد نه! من خدا را دوست...

از دور می آید صدای پا

حتا همین پا و صدا را دوست...

این بار دیگر حرف خواهم زد

آقا گمانم من شما را دوست...

آسمان وقف نگاهت گل من
مانده ام چشم براهت گل من
هرکجا هستیو باشی گویم
که خدا پشتو پناهت گل من

زندگی، برگ بودن در مسیر باد نیست! امتحان ریشه هاست
ریشه هم هرگز اسیر باد نیست
زندگی چون پیچکی است، انتهایش می رسد پیش خدا...

در بی کران دور...
در روزگار نور...
در شهر بی عبور...
زیر درخت مهر...
بر روی سنگ گور...
با گوهر سرشت با دست سرنوشت...
حرفی نوشته بود...

آرامگاه عشق............

معلم ميدانست فاصله هاچه به روزمان مى آورندكه به خط فاصله ميگفت خط تيره

می شود باز بگویند که بی تقصیرند

جمعه هایی که بدون تو چنین دلگیرند

باز در گوش زمان ثانیه ها می گفتند

خسته از چرخش این عقربه های پیرند

یوسف پرده نشین بی تو زلیخا صفتان

شبی از حسرت پنهان شدنت می میرند

من به هر تحقیری که شدم با صدای بلند خندیدم ....

نام مرا گذاشتند "با جنبه" ! بی آنکه بدانند؛

خندیدم تا کسی صدای شکسته شدن قلبم را نشنود

من بودم… تو… و یک عالمه حرف…

و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان میداد!

کاش بودی و می فهمیدی وقت دلتنگی یک آه چقدر وزن دارد…

بیهوده می گشتم

اصلا گم نشده بود

نیمه دیگرم

بلیط من از اول نیم بها بوده است ....!

هنوز عاشقم، اما نه آن صبور گذشته

نمانده بی تو برایم دل جسور گذشته

خمیده قامتم از بار سالهای جدایی

شکسته در دل بی طاقتم غرور گذشته

بگذريم

+++++++++++5