هــــheـه

هه ..!
هه....!
هه.....!
هه.......!
هه..........!
.
هه!.... چیه فک کردی شاخم؟
..

.
.
.
.
.

نه بابا **همخونه**که گرفتم ولمم نمیکنه لامصب
وگرنه ما که از خودتونیم این حرفارو نداریم باهم
هــــه!

از کجا این‌همه غوغای غـزل آوردی؟
از کجا این‌همه کندوی عسل آوردی؟

به کدامین غزل خواجه تفال زده‌ای ؟
که چنین نرگس شیراز بغل آوردی؟

گره شال به رقص چه نسیمی دادی؟
که چنین شاعر آشفته عمل آوردی ؟

رطب لب سر بازار چه‌کس قنـد زدی ؟
که برای عسل اینـگونه مثل آوردی؟

تا چه‌مقیاس به شیرینی لب افزودی؟
که به ظاهر صف عشاق دغل آوردی؟

زچه برهم زده‌ای وزن غزل را که‌چنین
فاعلاتن فعلاتم به فَعَل آوردی...

در شب برکه‌ی متروک پلنگی خسته
ز چه مهتاب شدی شور جدل آوردی؟

وه چه نیکوست دلی نقد ره دوست شود
قَدَمت خوش به هوایم که اجل آوردی..

هروقت از روزای عادی زودتر بیدار شدی دیگه نتونستی بخوابی
.
.
.
.
.
.
.
.
.
بدون اون روز تعطیله

دیریست عابری نگذشته ست ازین کنار

کز شمع او بتابد نوری ز روزن ام .

فکرم به جست و جوی سحر راه می کشد

اما سحر کجا!

در خلوتی که هست؛

نه شاخه ای زجنبش مرغی خورد تکان

نه باد روی بام و دری آه می کشد.

حتی نمی کند سگی از دور شیونی

حتی نمی کند خسی از باد جنبشی

غول سکوت می گزدم با فغان خویش

ومن درانتظار

که خواند خروس صبح!

کشتی به شن نشسته به دریای شب مرا

وز بندر نجات

چراغ امید صبح

سوسو نمی زند.

اغلب فکر می کنیم اینکه به یاد کسی هستیم منتی است بر گردن آن شخص

غافل از اینکه اگر به یاد کسی هستیم این هنر اوست نه ما

به یاد ماندنی بودن بسیار مهم تر از به یاد بودن است

به یادتم خوب ِ من

اگه واقعا دوسش داشته باشم راضی به اذیتش نیستم

چرا رفت رو مین

كاري كن كه دنيا و تمام جهان را فراموش كنم

من را در آتش ِ عشقت بسوزان

بگذار قشنگترين جملات را برايت بخوانم

اگر تمام دنيا و جهان را بگردم

امکان ندارد عشقي همچون عشق تـــو پيدا کنم

هر چه قدر به تـــو بگويم دوستت دارم باز هم براي تو کم است

اخه گناه داره بره رو مین