دکترهایی که حیوان هستند

طوطی و صاحب دو قطبی

جیم ایگرتس از بیماری دو قطبی بودن رنج می برد. او در خانه اش از طوطی به اسم سادیا نگهداری می کند.

یک روز جیم به طور کاملا تصادفی متوجه شد که سادیا می تواند به او در کنترل رفتارهای مخربی که دارد کمک کند. سادیا قدرت عجیبی در درک رفتارهای صاحب خود دارد. هر وقت که این پرنده احساس می کند جیم در حال عصبانی شدن است به او نزدیک می شود و با گفتن جمله هایی مانند «چیزی نیست جیم … آرام باش جیم … تو حالت کاملا خوب است… من اینجا هستم جیم» صاحب خود را آرام می کند.

جیم با شنیدن این جملات آنها را برای خود تکرار می کند تا به این طریق بر خشم خود غلبه کند. جیم هر وقت که قصد بیرون رفتن از خانه را دارد، پرنده مورد علاقه اش را در قفس می گذارد و او را با خودش به همه جا می برد تا مراقبش باشد.

نکته قابل توجهی که پزشک جیم را متعجب کرده این است که از زمان هم صحبتی جیم با سادیا او فقط یک بار دچار حملات عصبی شده است.

میمون وظیفه شناس

اسم دبرا رز هم به عنوان کسی که از حضور یک حیوان خانگی به آرامش رسیده ثبت شده است؛ این زن اهل میسوری هر وقت که در مکان های شلوغ حاضر می شد، ترس و اضطراب شدیدی را تجربه می کرد؛ به طوری که در حالت تهاجمی قرار می گرفت و پرخاشگری زیادی از خودش نشان می داد.

او پس از مراجعه به روانپزشک به پیشنهاد وی تصمیم گرفت از یک میمون کمک بگیرد. ریچارد نام میمون دبرا است. ریچارد در انجام کارهای روزانه به دبرا کمک می کند.

وقتی دبرا از خانه بیرون می رود، ریچارد همراه اوست و حتی در هنگام رانندگی کنار دبرا می نشیند. ریچارد در مکان های شلوغ به دبرا کمک می کند تا بر نگرانی اش غلبه کند.

نکته جالب اینجاست که ریچارد لباس مخصوصی دارد که روی آن نوشته «لطفا با من بازی نکنید، من در حال انجام وظیفه هستم.»

اسب هدایتگر

مونا رامونی ۳۰ ساله زن نابینای اهل میشیگان است که همیشه همراه اسب مینیاتوری خود «کالی» دیده می شود. علت اینکه مونا به جای سگ هدایتگر یک اسب را انتخاب کرد، این بود که طول عمر اسب ها ۳۵ تا ۴۵ سال است و سال های بیشتری در کنار صاحب خود زندگی می کنند.

او درباره انتخاب کالی می گوید: «دلم نمی خواست هر بار به دنبال یک حیوان هدایتگر بروم. تصور کنید که حیوان خانگی تان می بایست کاری برای شما انجام دهد که شما قادر به انجام آن نیستید. انجام چنین کار روزانه ای برای شما مطمئنا اهمیت بسیاری دارد. من وقتی در یک مکان عمومی هستم، کالی را نوازش می کنم. کالی را بسیار دوست دارم. این حیوان بسیار باوفاست. هیچ وقت نمی توانم تصور کنم که حیوان دیگری را به غیر از کالی انتخاب کنم.»

کالی همیشه در کنار موناست و حتی سر کلاس های درس هم کنار صاحبش می ایستد.

دوستی به نام دلفین

گلب نام پسربچه پنج ساله ای است که در روسیه زندگی می کند. او دچار معلولیت است و در مرکز نگهداری کودکان معلول مسکو به سر می برد. گلب عقب مانده ذهنی است. پزشک معالج گلب برای درمان او روزی نیم ساعت بازی با دلفین را تجویز کرده است.

او در جلسات روزانه به کنار استخری که دلفین ها را نگهداری می کنند می رود و با دلفین بازی می کند. به گفته والدین گلب از زمانی که او دوستی با دولفین را آغاز کرده، تغییرات چشمگیری در رفتارهایش مشاهده شده: «ما از چشم های گلب می فهمیم که شادتر شده است. او دلفینش را دوست دارد و همیشه منتظر زمانی است که با او بازی کند.»

یکی از ساکنان مرکز بازپروری لیک ساید در پنسیلوانیا اردک سفیدرنگی را همیشه همراه خود دارد. انتخاب اردک به عنوان دوست و حیوان خانگی اتفاق عجیبی است اما این اردک به صاحب خود احساس شادی و تحرک می بخشد.

مالک این اردک درباره او می گوید: «حتی نمی توانم تصور کنم یک روز بدون این اردک جایی بروم. من هر روز که از خواب بیدار می شوم و چهره مهربان اردکم را می بینم انگیزه و انرژی پیدا می کنم. این اردک به من انگیزه می دهد تا به فعالیت های دیگر بپردازم. در حالت عادی من همیشه افسرده هستم و هیچ انگیزه ای برای ادامه زندگی ندارم.»

الویس و آلیشا

آلیشا دالیتل یک نوجوان نابیناست. او یک بز به نام الویس را انتخاب کرده تا به عنوان حیوان هدایتگر همیشه همراهش باشد. الویس هم استعداد خوبی در یادگیری آموزش هایی که به او داده می شود دارد و همین باعث شده تا این دو دوست بتوانند به راحتی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

آلیشا همیشه و همه جا الویس را در کنار خود دارد. او را به مدرسه می برد، در نوبت هایی که آلیشا به مرکز درمانی برای استفاده از ابزار مختلف می رود، الویس نیز او را همراهی می کند.

با وجود اینکه الویس و آلیشا دوستان خوبی هستند اما یک مشکل بزرگ وجود دارد و آن این است که مرکز خدمات رسانی، بز را یک حیوان هدایتگ رنم شناسد و آلیشا تلاش می کند تا بتواند نام الویس را به عنوان یک حیوان هدایتگر ثبت کند.

گربه کهنه سرباز