سقـــط کن این کودک ناقـــص درون یـــادت را

سقـــط کن این کودک ناقـــص درون یـــادت را..(!)
مــن را،
و من نامــت را، لیلـــی (!)
عشــقت را،
از مغـــز استخوانهـــای گر گرفتــه ام،
از چشـــمان کور خاک بر ســرم که جـــز تو را نمـــی بینند..(!)
مجنــونت نمی شــوم دیگر؛
تمـــام کن...
بیــا فراموشِ هــم شویــم،
تا به عجز و لابه ننشسته است این زن معتاد به خواستت...(!)
به احتکار بکش نوازشت را،
مــرا یتیم دســتهایت تمــام کــن...
بــــــرو...(!)