برای دوستداشتن

چشمی را انتخاب کن

که حتی وقتی بسته است

رویای باتو بودن را خواب ببیند

♥☆♥✓♥♥¥♥♥☆♥✓♥☆♥✓♥♥¥♥☆

دانشجویی که سال آخر دانشگاه را می گذراند به خاطر پروژه ای که انجام داده بود جایزه اول را گرفت. او در پروژه خود از ۵۰ نفر خواسته بود تا دادخواستی مبنی بر کنترل سخت و یا حذف ماده شیمیایی «دی هیدروژن مونوکسید» توسط دولت را امضا کنند و برای این خواسته خود دلایل زیر را عنوان کرده بود:
۱- مقدار زیاد آن باعث عرق کردن زیاد و استفراغ می شود.
۲- یک عنصر اصلی باران اسیدی است.
۳- وقتی به حالت گاز در می آید بسیار سوزاننده است.
۴- استنشاق تصادفی آن باعث مرگ فرد می شود.
۵- باعث فرسایش اجسام می شود.
۶- حتی روی ترمز اتوموبیل ها اثر منفی می گذارد.
۷- حتی در تومورهای سرطانی نیز یافت شده است.

از ۵۰ نفر فوق ۴۳ نفر دادخواست را امضا کردند. ۶ نفر به طور کلی علاقه ای نشان ندادند و اما فقط یک نفر می دانست که ماده شیمیایی «دی هیدروژن مونوکسید» در واقع همان آب است!!!

عنوان پروژه دانشجوی فوق «ما چقدر زود باور هستیم» بود!

♥☆♥✓♥♥¥♥♥☆♥✓♥☆♥✓♥♥¥♥☆

☻ زندگی هیپ هاپی ☺

هیچ میدانی

زیباترین عاشقانه ای

که برایم میگویی

وقتی ست که اسمم را

با “مــیم” به انتها میرسانی ....

گاهی دست " خـــودم " را می گیرم،می برم هوا خوری

" یــاد " تو هم که همه جا با من است

" تنــهایــی " هم که پا به پایم میدود...

میبینی؟

وقتی که نیستی هم جمعمان جمع است

...

گاهی از نردبان بالا می رویم تا دستان خدا را بگیریم

غافل از اینکه

خدا همان پایین ایستاده و نردبان را گرفته است تا ما نیفتیم.

اگه روزي شاد بودي

بلند نخند كه غم بيدار نشه

و اگه يه روز غمگين بودي

آرام گريه كن تا شادي نااميد نشه

.

صبحی که به جای عـــشق با یک سیگـــار شروع شود…..

یک شروع دوبـــــاره نیست…….

امتداد پایان اســــــت……

برای کســـــی که دیگر امیــــدی به ادامه ندارد……

.

به خارزار جهان ، گل به دامنم با عشق
صفای روی تو ، تقدیم می کنم با عشق

در این سیاهی و سردی ، بسان آتشگاه

همیشه گرمم ، همیشه روشنم با عشق

همین نه جان به ره دوست می فشانم شاد

به جان دوست ، که غمخوار دشمنم با عشق

به دست بسته ام ای مهربان ، نگاه مکن

که بیستون را از پا در افکندم با عشق

دوای درد بشر یک کلام باشد و بس

که من برای تو فریاد می زنم با عشق

گر بدين سان زيست بايد پست
من چه بی شرمم اگر فانوس عمرم را، به رسوائی نياويزم
بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچه بن بست
گر بدين سان زيست بايد پاک
من چه ناپاکم اگر ننشانم از ايمان خود چون کوه،
يادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک... شاملو