مرگ

درخلوت خود نشسته ام ناگاه

مرگ آیدوگویدم زجا برخیز

این جامعه عاریت بدور افکن

این باده جانگداز به کامت ریز

خواهم که مگر زمرگ بگریزم

میخنددو میکشد در آغوشم

پیمانه زدست مرگ میگیرم

میلرزمو با هراس مینوشم

آن دوردر آن دیار هول انگیز

بی روح در آن دیار هول انگیز

بی روح فسرده درگورم

لب بر لب من نهاده کژدم ها بازیچه مارو طعمه مورم

سالی نگذشت استخوان من

در دامن گورخاک خواهدشد

وز خاطر روزگار بی فرجام

این قصه ی دردناک خواهد شد

برسینه ی سرد گور باید خفت

هر لحظه به مار بوسه باید داد

خداجونه من به خداوندیت تحمل دنیایت برایم سخت شده است

هرچند می دانم اونورهم جای خوبی نخواهم داشت

پس خودت به مرگم راضی شو

مرررررررررررررررررررگ