وقتی که تنهایی میاد ، حس می کنم که بی کسم
ثانیه ها نمی گذرن ، هیچ موقع فردا نمیآد
دلم دیگه زندگی رو با اینهمه درد نمیخواد
.
.

دست‌هایم را در جیب‌هایم فرو می‌برم
و عکس میگیرم
هیچکس نخواهد فهمید
از پشت عینکِ بزرگِ سیاهم
با چه تردیدی
دنیایِ بزرگِ سیاه مان را تماشا می‌کنم
بگذار‌ هیچکس نفهمد من چه می‌‌کشم
بگذار هیچکس نفهمد ما چه می‌کشیم
آدم ها
ظاهر آسوده را بیشتر دوست دارند
تا آسودگیِ خاطر را
دست‌هایت را در جیب‌هایت فرو کن
بگذار آدم‌ها از باور‌های خودشان عکس بگیرند ..

سلامتي دلم که خيلي شکسته
●سلامتي باوفاييام
●سلامتي قسمهاي دروغش به جون من
●سلامتي بغضم که هرشب ميشکنه
●سلامتي هق هق هايي که توتنهاييم سرميدم
●سلامتي آدمايي که هيچوقت درکم نکردن
●سلامتي وقتي که ميگه ناراحت شدي بااينکه اشکام ميريزه ميگم نه مهم نيست
●سلامتي خودم که ازجوونيم خيري نديدم
●.سلامتي شبهاي سردم
●.سلامتي خودم که يه گوشه کز کردم
●سلامتی تک تک اشکام که هر شب باهامه
●سلامتي همه ي بي کس ها
حرفام همیشه بوی غم میدهalireza keyvanloo

قـتـی یـه آدمـی تـرکـت کـرد و رفـت..

حـتـی اگـه تـمـام زنـدگـیـت پـُر بـاشـه از ردِ پـاش..

بـایـد بـذاری بـره...

اگـه دلـش بـاهـات بـود،



هـیـچ قـدرتـی نـمـی تـونـسـت وادارش کـنـه بـه رفـتـن !

ﻋﺸــــــﻖ ...

ﻧــــﻪ ﭘــــﻮﻝ ﻣﯿﺨــــﻮﺍد ...

ﻧــــﻪ زیبایــــی ...

و ﻧــــﻪ هیــــچ چیــــز دیگـــــه ....

ﻓﻘـــــــــــﻂ " ﺩﻭ ﺗــــﺎ ﺁﺩﻡ " ﻣﯿﺨــــــــﻮﺍﺩ ...

ﺗﺎﮐــــــــﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨــــﻢ : ﺁﺩﺩﺩددﺩﺩﻡ ...!

بعضی ها را
بدرقه کنید حتی اگر لایق بدرقه نباشند..
بدون کنار زدن پنجره..بدون سربرگرداندن به عقب..
بعضی ها را
بدرقه کنید و بگذارید به قلب هایی بروند در اندازه ی خودشان...
حتی اگر مطمئن باشید روزی با چشمانی وحشت زده و بی پناه بر خواهند گشت...
زخم های خاطراتشان را ببندید...بودن های ناروایشان را بشویید..
غرور و دروغ و قضاوتشان را در چمدانشان بگذارید و بگذارید به هر کجا که باید بروند،بروند...
بگذارید در گذشته به جایی که به آن تعلق دارند آرام بگیرند...
برایشان گریه کنید...سوگواری کنید..وبدانید
این از دست دادنی ضروری ست برای به دست آوردنی گران بها...
بعضی ها را
تمام کنید ودر گوشه ی بونشان روبان بچسبانید...
بعضی چیزها...
بت ها....باورها...عادت ها...آدم ها را
برای همیشه بدرقه کنید...
دست تکان بدهید ...لبخند بزنید...قلبتان را به بوسه های باد بسپارید..
وبه زمان اجازه گذشتنی سلانه تر را بدهید...
حالا بلند شوید...شهامتتان را تحسین کنید..
وخودتان را در آغوش بگیرید....!!!

کـسانی را می شناسم که با صدای بلند دعا می خوانند
ولی دستشان به ستاره ای نمی رسد !
اما کسانی هستند که بی دعا با خدا دست می دهند

از خوشی های روزگار
همین بس که آدمیزاد به همه چیز عادت می کند..
به رفتن..
به ماندن...
به داشتن ِ کسی و بعد به نداشتنش...
به بودن... به نبودن...
به عشق، به بی عشقی...
به حرف زدن... به سکوت... به دل بستن... به دل کندن...
به صندلی خالی... به حضور تازه وارد... به جای خالی اش حتی...
به خندیدن... به گریستن... به استرس... به آرامش...
به بیکاری... به کار مدام...
به دلی که دیگر تنگ نمی شود... به قلبی که دیگر برای کسی نمی تپد...
به زندگی ای که میگذرد... خوب یا بد...
قبل از اینکه قدم از قدم برداری، یادت باشد
که به همه چیز این زندگی عادت می کنی... باور کن...

وقتی بمیرم هیچ اتفاقی نخواهد افتاد
نه جای به خاطرم تعطیل میشود
نه در اخبار حرفی زده میشود
نه خیابانی بسته میشود
نه در تقویم خطی به اسمم نوشته میشود
تنها موهای مادرم کمی سپیدتر میشود
پدرم کمی شکسته تر
اقواممان چند روز آسوده از کار
خواهرانم پس از چند روز خاطراتم را در ویترین طلافروشی ها فراموش میکنند!
دوستانم بعد خاکسپاری موقع خوردن کباب آرام آرام خندهایشان شروع میشود
من فقط تنها گورکنی را خسته کنم...
و مداحی که الکی از خوبی هایم میگویید و اشک تمساح میریزد.
و در آخر من میمانم و گورستان سرد و تاریک و غم همیشگی ام که همراهم میماند

پروردگــــارا؛

اینک،سکان زندگی طوفان زده ام را به تو می سپارم؛

می دانم که نتیجه ی این اعتماد و توکل، آرامــــش است .