کسی که همیشه در اندیشه ی ایمنی و سود خویش است، چگونه به جهانِ خُرّمی بخش، مهر خواهد ورزید....

ابراهیم سلطانی تو یکی از متن هاش میگه:
‏آدم گاهی از یک سرزمین مهاجرت می‌کند، گاهی از یک فرهنگ، گاهی از یک رشتهٔ تحصیلی، و البته گاهی از یک آدم. «مهاجرت از آدم‌ها» شاید سخت‌ترین نوعِ مهاجرت باشد: باید از یک گوشهٔ قلبِ خودت به گوشه‌ای دیگر از قلب‌ات مهاجرت کنی؛
به آن گوشهٔ کوچکِ خلوتی پناه ببری که کسی آن‌جا نیست: پناه به خویشتن از دستِ خویشتن.

اندیشیدن در زندگی‌ مان نقش مهمی دارد. اندیشیدن به نگرش‌ مان شکل می‌دهد. با اندیشه‌ مان می‌توانیم زندگی‌ مان را دگرگون کنیم./

+5

دگر باره بشوریدم
بدان سانم به جان تو
که هر بندی که بربندی
بدرانم به جان تو
همه عقلم همه عشقم
همه جانم به جان تو . . .

مولانای جان

سلام

خوش اومدی

مخلصم

+5

" لبخندها خدا را ستایش می کنند "
پس :
بخند......
حتی اگر لبهایت انحنای خندیدن را بلد نیستند
حتی اگر لبخندت ژست خشك و تا نخورده ی آدم بزرگ ها را بهم بزند
بخند
حتی اگر لبخندت را لای پوشالی ترین دلیل بپیچند
حتی اگر لبخندت لای هزار خاطره خاك بخورد
بخند.

در جیب‌هایت یک مُشت امید بریز
از چوب لباس چند رویا بردار
روی گلدان زندگی‌ات آبی بپاش
و کفش همت بپوش!
باقی درست خواهد شد؛
خدا هست،
خورشید هست،
امید هست..

برایت دلخوشی های بسیار آرزو می کنم
تا غمگین که شدی ،
یکی از آن خوشی های کوچک
لبخندی عمیق بر لبت بنشاند
دعا می کنم همیشه دستت پر باشد نه دلت!