دگر باره بشوریدم
بدان سانم به جان تو
که هر بندی که بربندی
بدرانم به جان تو
همه عقلم همه عشقم
همه جانم به جان تو . . .

مولانای جان

" لبخندها خدا را ستایش می کنند "
پس :
بخند......
حتی اگر لبهایت انحنای خندیدن را بلد نیستند
حتی اگر لبخندت ژست خشك و تا نخورده ی آدم بزرگ ها را بهم بزند
بخند
حتی اگر لبخندت را لای پوشالی ترین دلیل بپیچند
حتی اگر لبخندت لای هزار خاطره خاك بخورد
بخند.

در جیب‌هایت یک مُشت امید بریز
از چوب لباس چند رویا بردار
روی گلدان زندگی‌ات آبی بپاش
و کفش همت بپوش!
باقی درست خواهد شد؛
خدا هست،
خورشید هست،
امید هست..

برایت دلخوشی های بسیار آرزو می کنم
تا غمگین که شدی ،
یکی از آن خوشی های کوچک
لبخندی عمیق بر لبت بنشاند
دعا می کنم همیشه دستت پر باشد نه دلت!

بین این همه عشق جعلی،
حرف جعلی،
درد جعلی،
و لحظه های ساکن تقلبی،
تو اصیل باش،
بی غروب باش.
تو خودت بمون،
و خوب باش

چه کسی میگوید من وتو ما نشویم
با من اکنون چه نشستنها، خاموشیها
با تو اکنون چه فراموشیهاست .
چه کسی می خواهد
من و تو ما نشویم
خانه اش ویران باد !
من اگر ما نشوم، تنهایم
تو اگر ما نشوی، خویشتنی...

حمید مصدق

شمس لنگرودی :

و تو هم‌روزی پیر می شوی،
اما من
پیر تر از این ‌نخواهم ‌شد،
در لحظه ای از عمرم‌ متوقف شدم!
منتظرم بیایی...
و از برابر من بگذری
زیبا‌ ، پیر شده !
آراسته به نوری
که از تاریکی من دریغ کرده ای ...!

+