ما پارسال عید نرفتیم امریکا ، امسالم نمیریم ایتالیا …
کلا ما اینجوری هستیم که هر سال تصمیم میگیریم یکی از کشورای خارجو نریم !

ما پارسال عید نرفتیم امریکا ، امسالم نمیریم ایتالیا …
کلا ما اینجوری هستیم که هر سال تصمیم میگیریم یکی از کشورای خارجو نریم !

گاه یک لبخند انقدر عمیق میشود که گریه می کنیم

گاه یک نغمه انقدر دست نیافتنی میشود که با ان زندگی می کنیم

گاه یک نگاه انچنان سنگین میشود چشمانمان رهایش نمی کند

گاه یک عشق انقدر ماندگار می شود که فراموشش نمی کنیم

بیا به غار برگردیم!

به بدوی‌ترین بوسه‌ها

که بوی عقدنامه و مهریه نمی‌دادند...

تا عریانی، زننده به حساب نیاید

و زیباترین هدیه‌ی جهان

آتشی باشد که یک روز را

صرف روشن کردنش کنم برای تو...

بیا به غار برگردیم!

به روزگاری که

مایکروویو و تلویزیون را نمی‌شناخت

و در آن رنگین‌کمان اتفاقِ بزرگی بود؛

دندان‌درد

خدا را به یادِ ما می‌آورد

و پیدا کردنِ غذا

سفری عظیم به حساب می‌آمد

که به عشق یک لب‌خندت تن می‌دادم به آن...

بیا به غار برگردیم

تا تماشای مهتاب

اثری هم پای دیدنِ فیلم‌های برتولوچی داشته باشد

و سینه‌ریزی از گوش‌ماهی‌ها

که به دستان خود از ساحل گرد آورده باشمشان

با سِتی از برلیان برابری کند...

تصویری از تو را

بر دیوار غارمان خواهم کشید

تا باستان‌شناسان هزار هزاره‌ی دیگر

بدانند انسان کدام عصر

نخستین کاشفِ عشق بود!

مشکل فکر های بسته این است

که دهانشان پیوسته باز است . . .
good night

آخرین روزهای اسفند است
از سرِ شاخِ این برهنه چنار
مرغکی با ترنّمی بیدار
می زند نغمه
نیست معلومم
آخرین شِکوه از زمستان است
یا نخستین ترانه های بهار

از زندگی آموختم :

هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست.

از آدم ها بت نسازم..

تلافی کردن از انرژی خودم می کاهد.

تا با کفش کسی راه نرفتم ٬راه رفتنش را قضاوت نکنم.

برای شناخت آدم ها ٬ یک بار بر خلاف میلشان عمل کنم.

حرف دلم را تنها با خدا بگویم.

جواب همدلی را با رازداری بدهم.

افکار مثبتم را پرورش دهم.

تنها و تنها به خالق هستی تکیه کنم....

البته میخوام اینجوری باشم

و بر آمد بهاری دیگر

مست و زیبا و فریبا، چون دوست

سبدی پیدا کن

پر کن از سوسن و سنبل که نکوست

همره باد بهاری بفرست:

پیک نوروزی و شادی بر دوست

جهان اول جاییست که عکاسانش برای جایزه

از گرسنگان جهان سوم عکس می گیرند . . .

او قول داده بود که لیلا نمی رود
مال من است ، بی من از اینجا نمی رود
او گفته بود آدم و حواش می شویم
سوگند خورده بود که فرداش می شویم
او قول داده بود که موسی رفیق ماست
عیسی شهود پاکی دامان ما دوتاست
ترسی نداشتیم که از بت پرست ها
مردی تبر به دست فرستاد پیش ما
او قول داده بود فقط عاشق منی
علم منی ، شعور منی ، منطق منی
آخر خداست هر چه بخواهد چه خوب ، بد
بی اذن او که رود به دریا نمی رود
اما عجیب رود به دریا رسید و رفت
بر صورت زمخت زمین خط کشید و رفت
فردا رسیده است تو رفتی بدون من
حالا تویی که تشنه ترینی به خون من
فردا رسید آدم و حوا تمام شد
« لیلا دوباره قسمت ابن السلام شد
لیلا دوباره قسمت ابن السلام شد
دیگر تمام شد گل نازم تمام شد »

موسی عصاش را سر ماها شکست و رفت
با هر دو دست زد سرمان را شکست و رفت
قوم یهود بود ، سراسر شلوغ بود
عیسی زبان گشود که لیلا دروغ بود

ایوب بر خلاف همیشه عجول شد
آتش کشید در من و باران نزول شد
مرد تبر به دست مرا ترک می کند
تنها بت بزرگ مرا درک می کند !

موسی عصای معجزه اش را غلاف کرد
دیشب خدا به ضعف خودش اعتراف کرد

دیگر خودم به جای خدا خالق توام
از این به بعد مثل خدا عاشق توام
اقراء ! به نام هر چه نمی دانی ازغزل
لیلای من نگو که پشیمانی از غزل
اقراء ! به نام لیلی و مجنون که قرن هاست
تمثیل های واقعی اشتیاق ماست
لیلا تو اولین زن مبعوث عالمی !
چشم حسود کور ... تو ناموس عالمی !
از ابرها بخواه که باران بیاورند
حالا بلند شو ... همه ایمان بیاورند
از سرزمین ابرهه تا فیل می وزد
از روشنای چشم تو انجیل می وزد
حالا حجاز ، دامنه ی روسری توست
این سرزمین بچگی و مادری ی توست
با پیروان واقعی ات خالصانه باش
تبلیغ عشق کن غزلی عاشقانه باش
بیت المقدس تو همین چشم های توست
عشق آفریدگار تو هست و خدای توست
دور خودت بچرخ و خودت را طواف کن
دور لبان صورتی ات اعتکاف کن
لبیک لا شریک لبت جز من و خودت
لبیک لا شریک لبت جز من و خودت
لبیک لا شریک لبت جز من و خودت
لبیک لا . . .