...بیایید پل بسازیم...

دو برادر با هم در مزرعه ای که از پدرشان به ارث رسیده بود، زندگی می کردند.

یک روز به خاطر یک سوء تفاهم کوچک، با هم جرو بحث کردند ؛اختلاف آنها زیاد شد و از هم جدا شدند.

یک روز صبح نجاری در خانه برادر بزرگتر را زد وگفت:« من چند روزی است که دنبال کار می گردم، آیا کاری دارید که برایتان انجام بدهم؟»

برادر بزرگ تر جواب داد: « بله، به آن نهر در وسط مزرعه نگاه کن، آن همسایه در حقیقت برادر کوچک تر من است. او هفته گذشته وسط مزرعه را کند و این نهر آب بین مزرعه ما افتاد. او حتما این کار را بخاطر کینه ای که از من به دل داشته انجام داده، از تو می خواهم تا بین مزرعه من و برادرم حصار بکشی تا دیگر او را نبینم.»

نجار پذیرفت و شروع کرد به اندازه گیری و اره کردن الوار.

برادر بزرگتر به شهر رفت، هنگام غروب وقتی به مزرعه برگشت، چشمانش از تعجب گرد شد. حصاری در کار نبود. نجار به جای حصار یک پل روی نهر ساخته بود.

در همین لحظه برادر کوچک تر از راه رسید و با دیدن پل فکر کرد که برادرش دستور ساختن آن را داده، از روی پل عبور کرد و برادر بزرگترش را در آغوش گرفت و از او برای کندن نهر معذرت خواست.

کشاورز نزد نجار رفت و بعد از تشکر، از او خواست تا چند روزی مهمان او و برادرش باشد.

نجار گفت: "دوست دارم بمانم ولی پل های زیادی هست که باید آنها را بسازم!"

......

این داستان شرح حال بسیاری از ماست.

تاحالا بین چند نفر پل ساختیم؟ 

بین چند نفر حصار کشیدیم؟

چند دوستی و رفاقت رو با بدگویی خراب کردیم؟

چندتا ارتباط سالم عاشقانه رو بخاطر حسادت به جدایی کشوندیم؟

چرا بعضی از ما چشم دیدن شادی و خوشی دیگران رو نداریم؟

چرا؟

چرا؟

ما برای وصل کردن آمدیم...(استثناءً این مصرع مولانا رو حفظ بودم:d)

تکلیف افراد سخن چین و بدخواه که معلومه ولی این ماییم که نباید بهشون اجازه بدیم که در زندگی ما تصمیم گیرنده و تاثیرگذار باشن. 

بقول شیخ سخن سعدی:

خطا کردی بقول دشمنان گوش

که عهد دوستان کردی فراموش...