جوانی کجايی که يادت به خير

مادرم نشسته بود و با ديدن تصاويري از برنامه هاي رنگارنگ حدود 25 سال پيش زير لب زمزمه ميکرد : جواني کجايي که يادت به خير . لحظه اي با خودم فکر کردم من و هم نسلانم که در ايران زندگي مي کنيم 20 سال ديگر چه خاطره اي داريم که با به ياد آوردنش لحظه اي تبسمي بر لبانمان نقش ببندد و بگوييم ياد آن روزها به خير . تمام زندگي ما را به جاي عشق با کينه و به جاي موسيقي با صداي روضه خواني پر کردند . کارمان به جايي رسيده است که ما هم به گذشته مادران و پدرانمان نوستالژي پيدا کرده ايم . انگار پيرمردها و پيرزنهاي 70 سال هستيم . وقتي فيلم جشنهاي آن زمان را مي بينيم همه آهي مي کشيم و با خودمان مي گوييم چه روزهاي خوشي داشتيم . کجا رفت آن همه عشق و مهر و صفا و شادي . چه کسي فکرش را مي کرد آن ملت شاد و سرزنده روزي اينچنين غمزده و افسرده شوند ؟ تا به حال هيچ زماني تا به اين حد محتاج به آزادي نبوده ايم .