وقتی جای چیزی امن است…

کمتر سراغش را می گیری؛

مثل یاد تو…

در دل من.

دلم گرفته برایت...کمی نگاهـم کن
اگرچه سرکشم اما تو سربراهم کن

بگیر دست دلت سلطه ی خیالم را
بریز کوه غــرور مــرا و کاهــم کن

پیاده ماندم و غرقم میان شطِّ رنج
بکش مرا به ته خطِّ شور و شاهم کن

تو را پنهان می‌خواستم

نگاهَ‌ت را در رگ‌ رگِ جانم پنهان کردم؛

اما از چشمانم به بیرون راه کشید

نام‌َت را پنهان‌تر

آن‌که با دل نگفتم

اما بادها از خاک‌ها و خاک‌ریزها گذشتند

و بذر نام تو را بر گستره‌ی تمامِ زمین پاشیدند

تو را پنهان می‌خواستم

اما حالا سبز شده‌ای همه‌جا

چشمانم را می‌بندم

کودکانِ هرجا که بگویی

نام آشنای تو را

خنده خنده بر طبل‌ها می‌کوبند

تو را پنهان می‌خواستم

اما این‌گونه که...

حالا چه‌گونه پنهان‌َت کنم؟!

برای قلبم
چه طرحی بریزم
تا عاشقت نباشد؟
لبانم را
چه بیاموزم
که تو را نبوسد
و طاقتم را
که دندان بر جگر بگذارد؟
به شعرم چه بگویم
که منتظرم باشد
تا بعد؟
و حال آنکه
روزی که تو را نبینم
بی نهایت است.

بی روی تو خورشید جهان‌سوز مباد

هم بی‌تو چراغ عالم افروز مباد



با وصل تو کس چو من بد آموز مباد

روزی که ترا نبینم آن روز مباد

در جستجویت چشمانم از نفس افتاد
کجای جغرافیای دلت هستم که خانه ام ابریست

اینکه
میان دستانت
لحظه ای چشم هایم را ببندم
و دنیا به سکوت صدای
نفس هایت فرو رود
نمی دانی
چه هیجانی ست

تنهایی همین است
تکرار نامنظم من بی تو
بی آنکه بدانی
برای تو نفس میکشم نازنین

کـــــــــــم بــاش ، از کم بودنت نتــــــــرس

اونی که اگـه کم باشی ولــــــــت میکنه

همونه که اگه زیـــاد باشی حیفو میلت میکنه