سیمین بهبهانی

جیب بر          

هیچ دانی ز چه در زندانم ؟          دست در جیب جوانی بردم 

 ناز شستی نه به چنگ آورده            ناگهان سیلی ی سختی خوردم 

من ندانم که پدر کیست مرا           یا کجا دیده گشودم به جهان 

 که مرا زاد و که پرورد چنین           سر پستان که بردم به دهان 

 هرگز این گونهٔ زردی که مراست            لذت بوسهٔ مادر نچشید 

پدری ، در همهٔ عمر ، مرا            دستی از عاطفه بر سر نکشید 

 کس ، به غمخواری ، بیدار نماند            بر سر بستر بیماری من 

بی تمنایی و بی پاداشی          کس نکوشید پی یاری ی من 

گاه لرزیده ام از سردی ی دی           گاه نالیده ام از گرمی ی  تیز 

خفته ام گرسنه با حسرت نان           گوشهٔ مسجد و بر کهنه حصیر 

گاهگاهی که کسی دستی برد            بر بناگوش من و چانهٔ من 

 داشتم چشم ، که آماده شود           نوبتی شام شبی خانهٔ من 

 لیک آن پست ،‌ که با جام تنم           می رهید از عطش سوزانی 

 نه چنان همت والایی داشت            که مرا سیر کند با نانی

با همه بی سر و سامانی خویش           باز چندین هنر آموخته ام 

 نرم و آرام ز جیب دگران           بردن سیم و زر آموخته ام 

نیک آموخته ام کز سر راه            ته سیگار چسان بردارم 

 تلخی ی دود چشیدم چو از او            نرم ، در جیب کسان بگذارم 

 یا به تیغی که به دستم افتد           جامهٔ تازهٔ طفلان بدرم 

یا کمین کرده و از بار فروش          سیب سرخی به غنیمت ببرم 

با همه چابکی اینک ، افسوس            دیرگاهی است که در زندانم 

بی خبر از غم ناکامی ی خویش          روز و شب همنفس رندانم 

 شادم از اینکه مرا ارزش آن            هست در مکتب یاران دگر 

که بدان طرفه هنرها که مراست           بفزایند هزاران دگر