آیه های زمینی

آنگاه خورشید سرد شد 

و برکت از زمین ها رفت 

و سبزه ها به صحراها خشکیدند 

و ماهیان به دریاها خشکیدند 

و خاک مردگانش را زان پس به خود نپذیرفت...

در غارهای پوسیده بیهودگی به دنیا آمد 

خون بوی بنگ و افیون می داد 

مردابهای الکل با آن بخارهای گس مسموم 

انبوه بی تحرک روشنفکران را 

به ژرفنای خود کشیدند 

و موش های موذی 

اوراق زرنگار کتب را 

در گنجه های کهنه جویدند...

خورشید مرده بود و هیچ کس نمی دانست 

که نام آن کبوتر غمگین کز قلبها گریخته 

" ایمان " است!