صندوق پیام پر شده

یکه و تنها، سفر کرده‌ام
عده ای را آزرده‌ام
و خود را رها ساخته‌ام
اکنون
نشسته ام و به کاری که انجام داده‌ام نگاه می‌کنم؛

قسمت زیادی از آن را تنهایی و اندوه تشکیل داده است
و مابقی را «شجاعت» و «آزادی ‌خواهی»

با خود تکرار می‌کنم:
می‌ارزد، می‌ارزد، می‌ارزد

چون «شجاعت» کم‌اش هم زیاد است
چون «آزادی» کم‌اش هم خوب است

«رهایی» و «تنهایی» اگر انسان بودند، قطعا امشب شباهت زیادی با من داشتند

در آینه به خودم نگاه می‌کنم

مخصوصا به چشم هایم؛
دیگر ترسی درون‌شان نیست
نه ترس از دست دادن
نه ترس مورد تهمت قرار گرفتن
و نه ترس از اشتباه کردن

دهانم نیز همینطور؛
زبانم سخت مشغول استراحت است
و لب هایم بسته شده‌اند؛ مانند زخمی که خوب شده باشد
دیگر نه کلمه ای برای ابراز دارند
نه کلمه ای برای دفاع
نه کلمه ای برای قضاوت
و نه کلمه ای برای تقاضا

دقایقی پیش
فکرم؛
هر چه تقلا کرد
این دو؛ یعنی چشم هایم و دهانم را به کار بیندازد
موفق نشد،
تنها ماند
به ناچار دست قلبم را گرفت
و رفتند تا شاید، روزی و در جایی، به توافق برسند و آرام بگیرند

در آینه دقیق تر می‌شوم؛
به راستی که آدمیزاد بدون چشم هایش، دهانش، فکرش و قلبش، چقدر «رها» و «تنها»ست.

شبی
از
میانِ
این
همه
درد
اُمید
می روید
دادا غیرت.............

نیمه های شب بود
یکی خسته از کار
و دیگری خسته از انتظار

برای هم می‌نوشتیم
نه چشمی بود که بتوان خواندش
و نه صدایی که بتوان گوش جان سپرد
فقط کلمه بود و بس!

کلمات خالی از احساس بودند
و ما از شدت خستگی
با کلمات درگیر می‌شدیم
و برای آن که بتوانیم بفهمیم‌شان، خودمان با ذهن هایی خسته، به آن ها معنا می‌دادیم
بد می‌خواندیم
و دلگیر می شدیم
و طاقت‌مان طاق می‌شد
و کسی نبود که پادرمیانی کند و مارا نجات دهد

از دلِ همین احوالاتِ بد،
شک های کهنه جان گرفتند و
و شک های تازه تر روییدند

دیگر هیچ چیز مثل سابق نبود
نه «او»ی خسته از کار
و نه «منِ» خسته از انتظار

این پایانِ تلخِ بازی با کلمات بود!

http://www.hamkhone.ir/member/39523/blog/view/312885/%D8%AA%D9%88-%DA%86%D9%86%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D9%87-%D9%85%DB%8C%E2%80%8C%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D9%87%D8%B3%D8%AA%DB%8C%D8%9F/

تو چنان که می‌نمایی هستی؟

امروز؛
دندون عقلم‌رو کشیدم، انداختم دور!
خدا به داد برسه

خرداد مبارک