آرامم
اما
این آرامش مرا می‌ترساند
به مردن می‌ماند!
از هیچ آمدن و رفتنی
بودن و شدنی
نبودن و دور بودنی
خدشه دار نمی‌شود!

علائم حیات را مرور می‌کنم؛
حرکت می‌کنم
چشم هایم می‌بینند
سینه ام از هوا پر و خالی می‌شود
در آینه می‌دَمم و تار می‌شود
قلبم نیز ضربان دارد،
منظم و بی وقفه!
به نظر بی نقص می‌رسد اما اینکه نبضت بالا و پایین نشود کسالت بار نیست؟
چیزی شبیه به روزمرگی
بدون هیجان
بدون شوق
بدون انتظار
روزگار بگذرانی و در هیچ کدام از روزهایت
منتظر آمدن کسی نباشی

چه آرامشِ کسالت باری!

بو یئرلری، بو گؤی­لری
یاغیش یویور، گون قورودور
بو دونیادا چوخ شئی­لری
یاغیش یویور، گون قورودور

گؤزوموزون یاشینی­دا
باغریمیزین باشینی­دا
قبریمیزین داشینی­دا
یاغیش یویور، گون قورودور

گلن نه­ دی، گئدن نه ­دی؟
بلک نه ­دی، کفن نه ­دی؟
بو دونیا اؤز کئفینده ­دی
یاغیش یویور، گون قورودور ...

اولدوزلارین توزونودا
لاپ گونشین اوزونوده
لاپ یاغیشینین اؤزونوده
یاغیش یویور، گون قورودور

♥║♥╔║♥║╔♥╣♥╔♥╣♥║║♥╬♥║╬♥║♥║♥║♥
https://sv2.bibakmusic.com/Music/98/aban/1/%20Siyavashe%20Ghomeyshi%20Baghe%20Baroon%20Zadeh%20128%20.mp3

♥║♥╔║♥║╔♥╣♥╔♥╣♥║║♥╬♥║╬♥║♥║♥║♥
باز پاییز برای تو نبارم سخت است
پای هر خاطره‌ ات بغض نکارم سخت است
ای نفس‌ گیرترین رویداد فصل خزان
من بـه اسمت برسم، سخت نبارم، سخت است
♥║♥╔║♥║╔♥╣♥╔♥╣♥║║♥╬♥║╬♥║♥║♥║♥
https://fararu.com/files/fa/news/1399/7/5/762736_830.jpg

♥║♥╔║♥║╔♥╣♥╔♥╣♥║║♥╬♥║╬♥║♥║♥║♥

سلاملکم
پاییز بارونیتون بخیر

خزونِ خزونِ
یه پاییز دلواپس هردومونِ...

آدم ها همه می پندارند که زنده اند؛
برای آنها تنها نشانه حیات،
بخار گرم نفس هایشان است!
کسی از کسی نمی پرسد:
آهای فلانی!
از خانه دلت چه خبر
گرم است
چراغش نوری دارد هنوز؟

من تمام این روزها را بی وقفه دلتنگ بوده‌ام
هر لحظه به دنبال مرهمی گشته‌ و هر چه دویده‌ام، نرسیده‌ام

اما درست همین امشب
لابلای همین دلتنگی های بی سر و ته
دختری را دیدم؛ شبیه به «خودِ» من.
دقیق تر شدم؛
آری، او من بود! ولی قدری جوان‌تر و سر به هواتر
غبطه خوردم...
فاصله را کم کرده و دریافتم که چیز زیادی از اصالتِ رنج، شادی، عشق و سوگ نمی‌داند
و با ندانسته هایش شادتر «جلوه» می‌نماید!
«جلوه»! آری، او فقط «جلوه»ای از شادی بود و دیر یا زود در هم می‌شکست
غبطه بار بست و «قدر» جانشین آن شد!
سپس؛
تمام گذشته را
دلتنگی‌ را
رنج‌ را
دویدن‌ و نرسیدن را
تجربه‌ و فهم را «قدر» دانستم، ستودم و بر روی چشمانم گذاشتم

اکنون
من؛
این «خود» را
درمی‌یابم
می‌ستایم
«قدر» می‌دانم
و بر روی چشمانم می‌گذارم
و به وضوح می‌دانم که؛
وحدت نه با دیگری، بلکه با «خود»، درمان تمام دلتنگی‌‌هاست.

پشتِ کارهایی که می‌خوایم ولی نمی‌کنیم یه‌سری هزینه پنهان هست، و پشت کارهایی که نمی‌خوایم ولی می‌کنیم یه سری منفعت پنهان.

شناسایی این هزینه و منفعت در ناخودآگاهمون می‌تونه بهتر از با چوب نظم و دیسیپلین بالاسر خودمون وایسادن جواب بده.
.
.
.
.