خانه تکانیِ ذهن به سبکِ برون ریزی

گاهی وقت ها مغز تو یک چرخه گیر می‌افته

مثلا به خاطر موضوعی ناراحت می‌شیم، دلیلش رو نمی‌تونیم پیدا کنیم، و یا پیدا کردیم و راه حلی براش نداریم، مشکل سرجاشِ و از اینکه کاری نمی‌تونیم بکنیم، احساس بی کفایتی می‌کنیم و بیشتر ناراحت می‌شیم، بعدش از اینکه ناراحتیم، ناراحت می‌شیم! و ..‌.

این طوری می‌شه که با یک سری اطلاعات کهنه این چرخه فعال میشه، می چرخه و می چرخه و خروجیش می‌شه خستگی و پژمردگی...

من فکر می کنم خارج شدن از این «چرخه های جهنمی» فقط و فقط با آگاهی امکان پذیره و تا زمانی که اطلاعات جدیدی به مغز ندیم رهایی از این چرخه امکان نداره

آگاهی می‌تونه از طریق:

۱. خوندن یک کتاب مفید

۲. مشورت با فردی آگاه و منصف و قابل اعتماد 

۳. برون ریزیِ ذهنی از طریق بازگو کردن اتفاقاتی که ما رو آزار میدن

و...

اتفاق بی‌افته

مورد اول و دوم که واضح هست

می خوام درباره مورد سوم حرف بزنم

برون ریزیِ ذهنی دقیقا مثل خونه تکونی می‌مونه

همه چیز رو میاری وسط، با دقت بررسی می‌کنی

مفیدها و غیر مفید هارو تفکیک می‌کنی و با خیالی آسوده غیر مفید هارو دور می‌ریزی

«حسِ سبکی و رهاییِ آنی» و «پیدا کردن مفید هایی که بین غیر مفید ها گم شده بودن» از عوامل اصلی این آسودگیِ خیال هستن.

ما آدم ها گاهی کاملا شفاف و واضح به موضوعی پی می بریم اما چون این یافته هارو سرجای خودش نمی‌ذاریم، با گذر زمان گمشون می کنیم! و این برون ریزی ذهنی و خونه تکونی کمک می کنه دوباره اون هارو پیدا کنیم.

          مثلا مسئله ای ظاهراً با شکست مواجه شده 

          و فرد از دو جهت ناراحتِ، هم بابتِ نرسیدن به خواسته

          و هم بابتِ احساسِ بی کفایتی و ناتوانی

          ولی بعد از بررسی های زیاد فهمیده که کم کاری نکرده،

          اما عکس المعل های اطرافیان و سرزنش ها و برچسب زدن هاشون،

          باعث شده که احساساتش روی واقعیت پرده بندازه و واقعیت رو فراموش کنه

          و نسبت به خودش حس بدی داشته باشه

          اما با دوباره فکر کردن و گَشتن بینِ عملکردش و حس هاش( بدونِ خود فریبی)،

          باز هم یادش می‌افته که کم کاری نکرده و عکس العمل اطرافیان از روی ناآگاهی بوده

          و این کم کاریِ خود فرد محسوب نمی‌شه.

          خودِ همین آگاهیِ دوباره نسبت به خود، باعث سبکی و رهایی می‌شه.

بعد از شناخت برون ریزی ذهنی و فوایدش

باید بدونیم که

چیزی که توی برون ریزی ذهنی نیاز داریم گوشِ "شنوا "و "امین" هست.

"شنوا" یعنی فقط گوش باشه و دهانی برای سرزنش و نصیحتِ بی جا نداشته باشه

و

"امین" یعنی در حین صحبت عمیقا سرشار از حس اعتماد باشیم

اعتماد به اینکه:

حرفمون، کاملا درک و فهمیده خواهد شد

قضاوت و سرزنش و تمسخر نخواهیم شد

این بازگو کردن، هیچ نگرانی ای رو در آینده برامون ایجاد نخواهد کرد.

هر کدوم از این دو مورد ( شنوا و امین بودن) تحقق پیدا نکنه، برون ریزی با سانسور همراه می‌شه که هیچ سودی برای فرد نداره

_______________________________________

گوش "شنوا" و "امین" دارین؟

وقتی متن رو خوندید چه کسی یا چه چیزی به ذهنتون رسید که بتونه همین قدر "شنوا" و "امین"باشه؟