درود

بیابان فراخ بود و آسمانش آبی . نیمه شب سرد بود و سوز بر استخوانهایم

 شبیخون می زد...اما پر ستاره بود و راز گونه...مرا گفتند ، گر مرد رهی تو را

توشه ای نهیم .....

توشه بنمودند و بیابان مرا چه ها آموخت....