ما نسل غریبی هستیم،
نسل حرف های توی گلو مانده،
دوست داشتن های نیمه کاره،
احساس های ناتمام...
نسلی که سرانجام احساسی ترین مسائل زندگیمان به طرز عجیبی گره خورده به منطقی ترین موضوعات ممکن...
به این اقتصادِمضحک،
این سیاستِ لعنتی!
گناه ما چیست که بی هیچ اراده ای در این جای تاریخ قرار گرفته ایم؟!
به گمانم که ما بلاتکلیف ترین نسل ممکنیم!
که بهترین سال های عمرمان در بد ترین فصلِ تاریخ می گذرد...
نسلی که میان هیاهوی این مسائل ظاهرا منطقی(!)
مجالی نمی یابد برای عشق...
نسلی که از هر طرف نگاه کنیم،
خیلی تنهاست!
خیلی تنها...!

دلم امشب صاف است
آسمان هم آرام و هزاران فانوس
باد هم می آید
و نسیمی زیرک
سعی دارد که بفهماند شب
مظهر این همه تاریکی و دلتنگی نیست
به گمانم فردا، روز خوبی باشد.
صورت ماه به من می گوید:
گرچه شب تاریک است
دل قوی دار سحر نزدیک است...

جز کوی تودل رانبود منزل دگر

تا زمانيكه انسان
شروع به جستجوي درون نكند،همچنان بي خانمان خواهد ماند،
زيرا خانه واقعي آنجاست...

روشن تر از خاموشی،چراغی ندیدم،

و سخنی،به از بی سخنی،نشنیدم.

ساکن سرای سکوت شدم،

و صدرۀ صابری در پوشیدم.

مرغی گشتم؛

چشم او،از یگانگی

پَر او،از همیشگی،

در هوای بی چگونگی،می پریدم.

کاسه ای بیاشامیدم که هرگز،تا ابد،

از تشنگی او سیراب نشدم.

برای روزهای خوبت دعا میکنم..
روزهای خوب تو ربط عجیبی دارند به حال خوب من...

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سـخن آشنا نگه دارد

گفتی مرا به خنده خوش باد روزگارت

کس بی تو خوش نباشد رو قصه ی دگر کن

هر کجا هستی باش آسمانت آبی وتمام دلت از غصه ی دنیا خالی...