حل یک معمای لاینحل بعد از 120 سال

آیا نرم‌افزارهای کامپیوتری می‌توانند تئوری‌ها و نظریات علمی ارائه کنند؟ این سئوالی است که محققین با برنامه‌ریزی کامپیوتری که می‌تواند در مورد یکی از مشهورترین مسائل لاینحل زیست‌شناختی تئوری‌پردازی کند به آن پاسخ داده‌اند. مسئله‌ی مورد بررسی: ژن‌های یک کرم پهن چطور می‌توانند خود را به صورت ارگانیسم‌های جدید بازسازی کنند؟ سئوالی که بیش از یک قرن است درخشان‌ترین اذهان عرصه‌ی علم را درگیر خود کرده است و به نظر سازندگان این برنامه‌ی کامپیوتری «جالب» آمده بود!

    این کرم‌ها عملاً نامیرا هستند، حتی اگر آن‌ها را تکه‌تکه کنید باز هم به ساخت ارگانیسم‌های جدید ادامه خواهند داد و کشف چرایی رخ دادن این پدیده می‌تواند از ساخت دارو‌های ترمیم کننده تا طراحی روبات‌هایی که قادر به تعمیر و بازسازی خودشان هستند کاربرد داشته باشد.

این برنامه به گونه‌ای طراحی شده که تحقیقات انجام شده توسط بشر را بارها و بارها مرور کرده و هر بار تکه‌هایی از آن‌ها را جدا کند. این دستگاه با داشتن حافظه‌ی باینری قدرتمند و عدم نیاز به خواب و غذا، توانست نظریه و فرضیه‌های بی‌شماری را بسیار سریع‌تر از ذهن انسان پردازش کند. اساس کار این برنامه به این صورت بود که حدس بزند ژن‌های این کرم چطور به یکدیگر متصل می‌شوند و هر بار تئوری جدیدی ایجاد کند؛ اگر نتایج نهایی به اطلاعات به دست آمده در جهان واقع نزدیک بودند، گام دیگری در همان راستا برمی‌داشت و در غیر این صورت مسیر خود را تغییر می‌داد. بعد از گذشت سه روز کد شبکه‌ی پایه‌ی ژنتیک این کرم که با صدها تحقیق، بررسی و آزمایش انجام شده در جهان واقع همخوانی داشت، به دست آمد.

    سه روز زمان بسیار کوتاهی به نظر می‌رسد اما در حقیقت سال‌ها برای نگارش و ساخت این نرم‌افزار وقت صرف شده است. این برنامه برای بررسی تمام اطلاعات موجود، به زبان برنامه‌نویسی خاصی نیاز داشت و علاوه بر آن تمام اطلاعات، تحقیقات و آزمایشات موجود در این زمینه نیز می‌بایست گردآوری می‌شد چرا که این برنامه تنها با دسترسی به اطلاعات خام دقیق و کامل می‌توانست نتایج قابل قبولی به دست آورد. همچنین می‌توان این برنامه را در دیگر زمینه‌هایی که اطلاعات و داده‌های کاربردی موجود است نیز به کار برد.