سکوت من../hanna/

این روزها سکوت میکنم..

نه اینکه حرفی نباشد،نه..

از اشباع است که هیچ نمیگویم..

و شاید چون میدانم حرف من سنگ در هاون کوبیدن است..

نه او عاقل میشود و نه حوصله اش را دارم..

سکوت..

میدانم بهترین تو دهنی سکوت است گاهی..

و پر رنگ ترین رنگ ها را در خود دارد..

بیشترین حرف ها و شاید کنایه ها..

سکوت من زنگ اخطار است که برو..

بمانی خودت خودت را میجویی و تمام خواهی شد..

شاید هم همان جواب ابلهان خاموشی است..

اما وقتی یک نفر را از زندگیم بیرون کنم..

در برابرش سکوت خواهم کرد..

چون او مرده است و سکوت یعنی..

حوصله ات را ندارم..

برو به سلامت..

پس من قهر نمیکنم..

اگر نخواهم ادامه دهم تمام میکنم اما حرمت ها را همچنان از برم..

که او به حق عمری که از من رفت دوست بود،همدم بود..

احترامش واجب است،هرچند ادعای بزرگ بودن کند..

بزرگی بزرگی کردن میطلبد..

و هر قدر تلخ او را از دایره داشته هایم حذف نمیکنم

فقط دیگر نگاهش نمیکنم..

چون به بی اهمیت ترین پدیده ی زندگیم تبدیل شده..

اما دوستی حرمت دارد که این روزا خیلی ها به آن طعنه میزنند..

سرت سلامت رفیق..

فقط یک افسوس میماند..

 یک دوست را از دست دادیم..

یک انسان نه انسان نما..

..

.

شاد باشید 

هانا