سه نقطه های آخر نوشته هایم...

سه نقطه آخر نوشته هایم

همان حرف هایی است که نمی شد زد

همان حرف هایی است که نمی شود مترادف جوهری برایشان پیدا کرد

از همان قبیل احساس هایی اند

که انگار قرار است همیشه ناگفته باقی بمانند

همان هایی اند که نه اشک میشوند

و نه حرف

و فقط و فقط یک بغض اند

که معمولا منشأشان گنگ است

و دست آخر برای خلاص کردن خود

انسان مجبور به یک لبخند تلخ مصنوعی می شود

گاهی هم آخرین امید یک احساس

برای پایانی خوش است

این ها را می گویم

تا بدانی که چرا همیشه

صفحه های این دفتر با سه نقطه تزیین میشود

  ...