وقتی چشمانت
دراسمان طلوع کرد
فاصله ی قلبم تاقبله ی چشمانت
یک سجاده رازونیازبود.

یخ می بندد

استخوانهای پاییز

درانجمادسرمای نبودنت

غبار تیره تسکینی بر حضور ِ وهن
و دنج ِ رهائی بر گریز حضور
سیاهی بر آرامش آبی
و سبزه برگچه بر ارغوان
آی عشق آی عشق
رنگ آشنایت پیدا نیست

و خنکای مرحمی بر شعله زخمی
نه شور شعله بر سرمای درون
آی عشق آی عشق
چهره سرخت پیدا نیست

همه لرزش دست و دلم
از آن بود که عشق پناهی گردد
پروازی نه گریز گاهی گردد
آی عشق آی عشق
چهره آبی‌ات پیدا نیست

كاش می شد سرزمین عشق را در میان گام ها تقسیم كرد

كاش می شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهیم كرد

همه برگ و بهار
در سر انگشتان توست
هوای گسترده
در نقره انگشتانت می‌سوزد
و زلالی چشمه ساران
از باران و خورشید سیرآب می‌شود

هرشـ ـَب اَز پـ ـُشتِ صـ ـَفحـ ـہ کـ ـوچَکـ ـ ـِ مـ ـ ـوبایـ ـ ـلـ

دَر آغوشَــم میـ ـگیرے

و نـ ـِمیدآنـ ـ ـے

چـ ـ ـہ آرآمشــے בآرَב

ایـ ـטּ آغـــوشـِ خـ ـیالــے

من از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شبها من و آسمان تا دم صبح

سرودیم نم نم: تو را دوست دارم

نه خطی، نه خالی! نه خواب و خیالی!

زندگی این تاجر طماع ناخن خشک پیر

مرگ را همچون شراب کهنه کم کم می فروخت