گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی!

ناز می‌بارد از آن سرو سهی سر تا پا

این چه ناز است؟ بنازم قد و بالایش را.

باز با ما سری از ناز گران دارد یار

نکند باز دلی با دگران دارد یار ؟!!!

ای ز دل رفته که دوش سوختی از ناز مرا

دارم انديشه که عاشق نکنی باز مرا...

هزار قصه نوشتیم بر صحیفه ی دل

هنوز عشق تو عنوان سر مقاله ی ماست.

بیگانه دزد را به کمین می توان گرفت

نتوان رهید ز آفتِ دزدی که آشناست

دل سوخت تمام از غم و آهی نكشيديم

آتش چو برافروخته شد دود ندارد

از حال خود اگه نیم لیک اینقدر دانم که تو

هر گاه در دل بگذری اشکم ز دامان بگذرد

به چه مشغول كنم ديده و دل را كه مدام

دل تو را می طلبد ديده تو را میجويد

نمی دانم چه گرمی كرده‌ای بادل نهان ازمن

كه تاغافل شوم از وی دوان سوی تو میآيد