امام همیشه در خاطر مایی.

بسم الله الرحمن الرحیم .

ماندن

واماندن است؛

و رفتن، رسيدن...

او آمد و اين را به ما گفت و خود ـ موسى وار ـ بر شبزدگان كوه طور، برآشفت. عصايى در مشت و كوله‏ بار

دين و دانش، بر پشت.

زمين، شوق و شورى ديگر گرفت و زمان، با فغان عندليبان، نغمه‏اى از سر.

انفجار تاريخ؛ زلال خون پاك خاكيان و ترنّم قصيده‏هاى حنجره‏هاى افلاكيان، در بيشه ‏هاى پريشان بى‏باران

اقليم شب گساران!

گيوِ زمان، طلسم بسته ديوان روزگاران را شكست. از آسمان نگاهش هزار هزار ستاره در گلشن فردا

نشست. رُخَش چونان هور و پيامش زلال‏تر از نور.

زمان رسيد و دست‏هايى از جنس آسمان بر زخم‏هاى كهنه شهر شب، عطر مرهم نشانيد. سرودِ سبز رود را

به كف بادِ صبا نهاد و نويد شكفتن را در سرزمين شقايق گونِ شاهدان، سر داد.

زمان رسيد. بغض آسمان تركيد و زمين، فرياد هستى را شنيد. خورشيد در ميهمانى ماه‏ترين همسايه

اسفند، جامه گلگون شكوه و شعور پوشيد. آفتاب تابيد و از قلب هر شهيد، درختى روييد.

شرممان باد، اگر چون ابرها نباريم؛

اگر بگذاريم شاخه‏اى ـ تنها ـ عريان بماند؛

و در پهنه خاكِ خوب خدا،

حتى يك بيابان،

ما را به خشكسالى بخواند!

امام! هميشه در خاطر مايى