الهی العفو ............

به نام حضرت دوست

من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست

این لب تشنه ی پر شور، غزلخوان علی ست

این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است

به یقین سفره ی گسترده ی دامان علی ست

منّت نان و نمک نیست سر سفره ی او

پس خوشا آن که در این دنیا مهمان علی ست

آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است

بی گمان قطره ای از درد فراوان علی ست

لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد

که جهان، آینه در آینه حیران علی ست

کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است

تا بدانیم کلید در این خانه علی ست

از دم صبح ازل نام علی را می خواند

دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست

با رو سیاهی اومدم درِخونت

ای یار آشنای من      ای همزبون ای مهربون خدای من

تویی تویی ای خالق بنده نواز

درد من و دوای من      ای همزبون ای مهربون خدای من

ای مهربون بسکه گنهکارم من

                             روم نمیشه بگم دوسِت دارم من(2بار)

نامم سیاهه    کارم گناهه       عمرم تباهه

الهی العفو....

الهی ........