به سلامتی اونی که نیستش

ولی بوی نبودنش تمام اتاقمو پر کرده

من از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شب ها من و آسمان تا دم صبح

سرودیم نم نم ، تو را دوست دارم

وقتی که تو نیستی هوا می گیرد
غم زندگی مرا فرا می گیرد

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم

می خواهمت چنان که تن خسته خواب را
می خواهمت چنان که لب تشنه آب را

می خواهمت که بفشری ام بر خویش
برخویش بفشری من شیدا را
بر هستی ام بپیچی ...بپیچی سخت
آن بازوان گرم توانا را

یه متن قشنگ خوند م تو سایت
خیلی قشنگه
::::
من یک مردم و
زن بودنت را به رخم نکش !!!
اینجا در میان این همه گرگ های مرد نما،
من شانه هایم را برایت کوه کرده ام.
تو اشک میریزی و راحت میشوی و من،،،
هر روز بغضم ، پوست می اندازد.
آری من مردم.
من از سلاله آدمم،
و چه زود تاریخ کهنه می شود.
من از بهشت برای چه رانده شدم؟
من حرف خدای خویش را برای چه زمین تهادم؟
هان؟
من از بهشت و نعمت هایش گذشتم،
تا تو را به آرزوی سیب برسانم.
من همان مردم !!
من همانم که به خاطر وسوسه شیطانیت،
پی خروج از بهشت را به تنم مالیدم.
من مرد وسوسه های توام...
دیگر زنانگی ات را به رخم نکش،
سیب گواه همه این مردانگی من است...

به دل زد یا به سر زد یا به پا زد؟
نمی دانم محبت بر کجا زد؟
از اول سعی بیجا کرد فرهاد
همان یک ضربه آخر به جا زد

اینجا قلمرو منه
و تو فرمانراوای این قلمروی......

مدعی گفت که جز غم چه هنردارد عشق؟؟؟؟
برو ای خواجه عاقل ...هنری بهتر از این؟؟؟؟؟