زشت است که توی غزلش مرد بگرید 

هربار که یک قافیه آورد بگرید 

این هدیه ی عشق است به دیوانه که باید 

با درد بخنداند و با درد بگرید 

غربت فقط این است که شخصی وسط جمع 

آرام بیاندیشد و خونسرد بگرید 

زشت است که آدم دلش از هیچ بگیرد 

زشت است که هر وقت هوس کرد بگرید 

زشت است که شاعر وسط خواندن یک شعر 

با آمدن واژه ی برگرد بگرید 

زشت است، ولی زشت تر این است که عشقت 

بر شانه ی یک آدم نامرد بگرید