آدم هـا می آینـد
زنـدگی می کننـد
می میـرنـد و می رونـد
امـا فـاجعـه ی زنـدگی ِ تــو
آن هـنگـام آغـاز می شـود کـه
آدمی می رود امــا نـمی میـرد!
مـی مـــانــد
و نبـودنـش در بـودن ِ تـو
چنـان تـه نـشیـن می شـود
کـه تـــو می میـری
در حالـی کـه زنــده ای ...

76

75

75

من سایه ای از نیمه پنهانی خویشم

تصویر هزار آینه حیرانی خویشم



صد بار پشیمانی و صد مرتبه توبه

هر بار پشیمان ز پشیمانی خویشم



عالم همه هرچند که زندان من و توست

از این همه آزادم و زندانی خویشم



تا در خم آن گیسوی آشفته زدم دست

چون خاطر خود جمع پریشانی خویشم



فردایی اگر باشد باز از پی امروز

شرمنده چو حافظ ز مسلمانی خویشم.....

خدا جوووون