اي آنكه جلاي هــر بهارانـي تو
سرچشمه آب چشمــه ساراني تو
فرمانــده ابــر و باد و باراني تو
در شوكت سبز سبزه زاراني تو

گفتی که رخ یار ، بگفتم همـه تو
گفتی دل اســرار ، بگفتم همه تـو
گفتی که سرِ دار ، بگفتم منصور
گفتی زچه پنــدار، بگفتم همـه تـو

هر شعر

گریز از یک گناه بود

هر فریاد

گریز از یک درد

و هر عشق

گریز از یک تنهایی عمیق

افسوس که تو
هیچ گریزگاهی نداشتی...!

آنان که جمال دوست را می نگـرند
از خانه و خانمان و خواهش گذرند
منصـور دلان را چو سـرِ دار برند
از خاک زبون سـرای افلاک خرند

خواهي زجمال دوست تابنـده شــوی
بايد كــه زاهــل خاك دل كنــده شوی
من را به ضميــر خويش يابنده شوی
وز منيــت خود برهـــي بنـــده شـوی

قلبی که درین قفـس تپیدن دارد
از امر تو فرمـــان شنیدن دارد
آندم که کنی کاسه عمرم لبریـز
یارای دل از جهان بریدن دارد

جانــا به ديـــار تـــو سفـــر خواهــم كرد
در راه سفـــــر بسي خطـــر خواهم كرد
بر جمـــال مــاه تـــو نظـــر خواهـم كرد
زين كار خوشا كه ترك سـر خواهم كرد

جانا سبــب جهــــان هستـــي همــه تـــو
آئيـــن مـــي و بـاده پرستــي همـــه تــو
من عبد وعبيد و مـي زن و ميكده جوي
معبــود مـن و مسكــر و مستـي همـه تو

ويرانــه دلـــم ره به خرابـــات تو جست
جويــاي تو شد قبلـه حاجــات تــو جست
در ذره ناچيـــز مباهــــات تـــو جســـت
واقع دو جهان را همه در ذات تو جست

گاهی سخت می شود

دوستش داری و نمی داند

دوستش داری و نمی خواهد

دوستش داری و نمی آید

دوستش داری و سهم تو از بودنش

فقط تصویری است رویایی در سرزمین خیالت

دوستش داری و سهم تو

از این همه ، تنهایی است