وقتي كه دلت گرفت، وقتي كه دلتنگ شدي، وقتي ديدي هيچ كس نيست
 
كه باورت كنه، وقتي فهميدي كه كسي نيست به حرفا و درد دلات گوش
 
 بده، برو كنار پنجره، پنجره رو باز كن. يه نگاه به آسمون بنداز. فرقي
 
نداره صبح باشه يا شب، آفتابي باشه يا ابري فقط بهش نگاه كن.
 
ناخود آگاه احساس آرامش وجودت رو تسخير مي كنه. روحت به
 
 پروازدرمياد. مي ري تا اون بالا بالا ها تواوج ابرا، كنار مهربوني كه
 
 هر چه قدر هم پيشش بموني راضي نمي شي كه ازش دل بكني. يه
 
 لحظه چشماتو ببند.آروم هواي تازه رو تو ريه هات وارد كن. بذار
 
 احساس كني دفعه ي اولته كه داري اين قدر خوب نفس مي كشي. وقتي
 
آروم شدي وفهميدي كه اون قدر تنها نيستي، چون يكي هست كه هميشه
 
 با توست، اگه اشكات جاري شد بي خيال، بذار ببارن. اون موقع است
 
كه به آرامش واقعي رسيدي و پشتت واسه مقابله با مشكلات محكم تر
 
شده و حالا با توكل بيشتر به اون بزرگ ودوست داشتني مي توني بقيه
 
 مسيرت رو ادامه بدي. وقتي پنجره رو مي بندي انگار برگشتي سر
 
 جاي اولت، اما اين بار با اميد و توكل بيشتر.سعي كن نه تنها وقتي
 
 دلتنگي بلكه هميشه، حتي اگه يه ذره هم كه شده به سراغش بري و
 
باهاش درد دل كني يادت باشه هيچ وقت پيوند چشماتو با اسمون قطع
 
 نكني . . .