بچه که بودیم ،

همیشه در گرگم به هوا،

از گرگ شدن فرار می کردیم ،

و اکنون نا خواسته ،

در تمامی بازی ها ، گرگیم ،

بی آنکه از خودمان بترسیم .

کاش باز معلمی بود وانشایی میخاست
"روزگارش راچگونه میگذراند"
تاچند خط برایش دردودل میکردم

اقبال بدم در آن بود ک دردهایم را با ناله جار نزدم و دیگران گمان کردند ک دردی ندارم...
با دردهایم هم صحبت شدم...با غصه خندیدم...

5+ دادم همینی ک هس

בوωـــتــت בارم ،

بــے آنکـہ بخواهم تو را از آלּ خویش نمایم ...

بــے آنکـہ زنجیرے بر پاے رفتنت شوم...

בوωـــتــت בارم ،

چـہ نزבیک و چـہ בور...

چـہ به مـלּ بینـבیشــے

و چـہ مرا فراموش کنــے ،

چـہ بزرگ بپنـבاریم و چـہ خرב !!!

تو را آنگونه کـہ هـωــتـــے בوωــت בارم ...

و مهم تر و شایـב زیباتر آنکـہ ،

بی آنکـہ بخواهم בوωـــتم بـבارے ...

عاشق را که برعکس کــنـﮯ

مـﮯ شود قشاع

دهخدا را مـﮯ شـنـاسـﮯ

لغت نـامـه اش را کـه باز کردم

نوشتـه بود :

قشاع : درد ـﮯ کـﮧ آدم را از درمان مایوس مـﮯ کـنـد...

سر کلاس یکی از بچه ها اومد خودشو معرفی کنه گفت :

سعید هستم ۲۲ ساله از تهران....

بعد از کمی سکوت من گفتم حالا نقاشیتو نشون بده عمو استاد ببینه!!!!!

هیچی دیگه استادمون داشت میز رو گاز میگرفت
:[]

پرواز را دوست دارم

وقتے

از ارتفاعات لبانت

به عمق آغوشت سقوط میکنم

چه سقوط دلنشینے

راستے میدانستے

پرواز را تو یادم دادے

چقدر کم اند آنانی که با چشمهای خود میبینند

و با قلبهای خود احساس مینمایند ...

بازی حکم یادم داد،

وقتی "تک" باشی، حتی از "شاهم" سرتری...

به سلامتی همه اونایی که واسه ما "تکن"...!!

+.+.+.+.+