کوچۀ بن بست

میون این همه کوچه که به هم پیوسته

کوچه قدیمی ما کوچه   بن­بسته

دیوار کاهگلیِ یه باغ خشک

که پر از شعرهای یادگاریه

مونده بین ما و اون رود بزرگ

که همیشه مثل بودن جاریه

صدای رود بزرگ همیشه تو گوش ماست

این صدا لالاییِ خواب خوب بچه‌هاست

کوچه اما هرچی هست کوچه خاطره‌هاست

اگه تشنه­است اگه خشک ، مال ماست کوچه ماست

توی این کوچه به دنیا اومدیم ، توی این کوچه داریم پا می‌گیریم

یه روز هم مثل پدربزرگ باید ، تو همین کوچه بن­بست بمیریم

اما ما عاشق رودیم مگه نه

نمی‌تونیم پشت دیوار بمونیم

ما یه عمره تشنه بودیم مگه نه

نباید آیه حسرت بخونیم

 ایرج جنتی عطایی