خــــــــــوشــبـخـتــﮯ یـعـنــﮯ ...

اونــــ لـحـظـــﮧ ڪـــﮧ بــכونــﮯ ...

عـشـــــــقـتـــــ اومـــــــכه ...

بــمــــونـــﮧ بــــرای هـمـیـشــــﮧ

اشک رازیست

لبخند رازیست

عشق رازیست

اشک ان شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترکم

مرا فریاد کن

یکرنگ بمان ،

حتی اگر در دنیایى زندگی می کنی که مردمش براى پررنگ شدن حاضرند هزار رنگ باشند . . .

بـوسـه هایـی که سـهم مـن اســــت ...
گـرمـی آغـــوشت...
دسـتات و نـگاهـت و نفـست...
و هـمه و هـمه ...
حـرامش بـاد ...
حـرااااام !!!!

گاهی باید به فاصله ها خوش آمد گفت

شاید آمده اند ، تا بخشی از حماقت هایمان را جبران کنند . . .

گفت رها کن رفیق را تا به تو دنیا دهم
گفتم که یک موی رفیق را به کل دنیا ندهم
گفت در عوض او ، تو دنیا داری
گفتم که با عشق رفیق است که دنیا دارم

مرا چه باک ز باران
که گیسوان تو چتری گشوده اند
مرا چه باک ز مرگ
که بوسه های تو پیغام های قیامند
بدرودهای تو
تکرارهای سلامند..

تو موات رنگ طلا ، چشای تو دریاس گلکم
صورتد مثل گل ، لاله ی صحراس گلکم
یه وجه بچه بودی ، خانه تان آمد کوچه مان
با مه هم بازی شدی ، حرف قدیماس گلکم
او وقتا بچه بودیم ، هیچکسی حرفی نمیزد
ولی حالا نمیزارن، کار دنیاس گلکم
ننمم فهمیده ما همدیره دوست داریمان
دوسه روزی خانه مان شین و واویلاس گلکم
راسی امشو بینمت ، رو بالابان منتظرم
آخه بی تو شو مه ، شام غریباس گلکم

با عطرِ آشنای این همه آرزو چه کنم؟

با التماس این دل در به در!

با بی قراری ابرهای بارانی...

باور کن به دیدار آینه هم که می روم،

خیال تو از انتهای سیاهی چشمهایم سوسو می زند!

موضوع دوری دستها و دیدارها مطرح نیست!

همنشین نفسهای من شده ای!

با دلتنگی ِ دیدگانم یکی شده ای!

دوستی ها کم رنگ... بی کسی ها پیداست... راست گفتی سهراب.. آدم اینجا تنهاست...!!