اگر امام حسین علیه‌السلام به حضرت عباس علیه‌السلام اجازهٔ میدان دهد، چیزی از میدان باقی نمی‌ماند و نوبت به شهادت حسین علیه‌السلام نمی‌رسد؛ در حالی که حسین برای شهادت آماده بود؛ از این رو، به عباس می‌گوید: «برو آب بیاور.» البته امام حسین علیه‌السلام نیز برای جنگ به میدان نرفت. شهیدان کربلا تمامی برای جنگ به میدان رفتند، جز امام حسین و حضرت عباس علیهماالسلام . ای دو بزرگوار رفتند تا به اشارهٔ حق، کشتهٔ خویش را با رضایت و صفای محض و اطمینان کامل، به سوی خدا ببرند.
کسی که از جوان‌مردی بویی ندارد و به فکر آب و نان خود می‌باشد و خودخواهی، تمام وجود او را فرا گرفته است، چیزی جز نفس اماره ندارد و جز بدی و بدبینی در ذهن وی نمی‌نشیند. چنین دلی فقط بهانهٔ بدی و بدها را می‌گیرد و به هیچ وجه نمی‌تواند ساعتی با نیکان بنشیند. بعد از نفس اماره، کسی که کمال می‌گیرد، نفس لوامه و وجدان وی جانب حق را می‌گیرد؛ هرچند به ضرر برادر خود باشد.
نفس مطمئنه، ویژهٔ اولیای خداست. آنان نه از دشمن می‌ترسند و نه از مرگ می‌هراسند، و نه از قلت و کثرت حساب می‌برند. آنان تنها حق را می‌بینند و حق را، و در عشق او مستغرق می‌باشند؛ آن هم عشق پاکی که آلوده به هیچ طمعی نیست و یقین محض به حق دارند. ایشان شک و شرطی برای معشوق ندارند؛ زیرا آن کس که شک و شرط دارد، عاشق نیست.

این اولیای خدا هستند که با رضایت تمام و با قلبی مطمئن، به سوی خدای خویش رجوع می‌کنند و نشان ربانی آنان را می‌شود در چهرهٔ مبارک ایشان دید. برای نمونه، امام حسن مجتبی علیه‌السلام چهره‌ای الهی داشتند؛ اما نشان امام حسین علیه‌السلام خطی لم‌یزلی است که نفسی مطمئن را می‌نمایاند و این چهره هرچه به عصر عاشورا نزدیک‌تر می‌شده روشن‌تر، صافی‌تر و زیباتر می‌گردیده است و چنان اطمینانی در آن بوده است که دشمن حتی به بدن پاره پارهٔ آن حضرت نیز نمی‌توانسته نگاه کند و سر را از قفا می‌برد. مظلومیت ایشان با ضعف آمیخته نبوده است.
صلابت آقا ابوالفضل العباس علیه‌السلام نیز همین‌گونه بوده است و عمود آهنینی که بر ایشان وارد می‌شود، از جلو و با مشاهدهٔ چهره نبوده، بلکه از پشت سر بوده است؛ وگرنه کسی به خود جرأت نمی‌داده به این چهره نگاه کند و هر عمود به دستی، با مشاهدهٔ این چهره، ناخودآگاه عمود از دست می‌انداخته است. آن حضرت، چنان چهرهٔ زیبا و پر صلابتی داشته‌اند که به ایشان لقب قمر بنی‌هاشم ـ که قومی زیبا بوده‌اند ـ را داده‌اند. البته زیبایی حضرت عباس به سفیدی یا بوری چهره نبوده است؛ بلکه به قامت بلند، رسا و رشید ایشان بوده که می‌توانسته بر اسب‌های بلند اعراب بنشیند و پا را بر زمین رها کند. چنین قامتی ستبری سینه را می‌خواهد. زیبایی ایشان در پوست نبوده است. این زلیخا بوده که چهره و پوستی زیبا داشته است. این اطمینان، ستبری و آن قامتِ قیامت بوده که ایشان را زیبا می‌نموده است؛ به‌گونه‌ای که وقتی روی اسب قرار می‌گرفته‌اند، هر کس آن جمال بزرگوار را می‌دیده، به خود جرأت رفتن به میدان را نمی‌داده است. البته امام حسین علیه‌السلام جوانمرد است و نمی‌خواهد رعب و خوفی در دل دشمن ایجاد کند و برای همین به حضرت عباس علیه‌السلام اجازهٔ میدان نداده است؛ چرا که آن سپاه، توان مقابله با عباس را نداشتند؛ از این رو، سفیر سماوات در گوش دلش سر داد: «شاء أن یراک قتیلا»(۳)؛ خداوند
________________________________________
۱٫ فجر / ۲۷ ـ ۳۰٫
۲٫ فجر / ۱ ـ ۴٫
۳٫ بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۳۶۴٫
(۱۷)
________________________________________
می‌خواهد تو را کشته ببیند.

«یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعِی إِلَی رَبِّک رَاضِیةً مَرْضِیةً، فَادْخُلِی فِی عِبَادِی، وَادْخُلِی جَنَّتِی»(۱).
این آیه در سورهٔ فجر قرار دارد. سورهٔ فجر، سورهٔ امام حسین علیه‌السلام است. این سوره می‌فرماید: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ، وَالْفَجْرِ، وَلَیالٍ عَشْرٍ، وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ، وَاللَّیلِ إِذَا یسْرِ»(۲).
هم آیات ابتدایی این سوره در شأن امام حسین علیه‌السلام است و هم آیات پایانی آن، که خدمت شما در طلیعهٔ سخن قرائت شد.
امام حسین علیه‌السلام حقیقتی دارد که در این آیه از آن به «نفس مطمئن» یاد شده است. نفس مطمئن، نفسی است پر از صفا، جوان‌مردی و پاکی، که تنها نفس‌های پاک را گرد خود می‌آورد. در میان تمامی انبیای الهی از حضرت آدم علیه‌السلام تا حضرت خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله هیچ کدام چنین ویژگی را نداشتند که تمامی یاران ایشان پاک و صافی باشند؛ همان‌طور که آقا رسول‌اللّه صلی‌الله‌علیه‌وآله هنوز از دنیا نرفته بودند که ناخالصی‌ها خود را نشان داد و حتی کسانی که در خانهٔ پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله بودند، به مخالفت با ایشان برخاستند؛ اما در قیام کربلا تنها یارانی جوان‌مرد باقی ماندند و از حبیب بن‌مظاهر ـ پیر دیر کربلا ـ تا علی اصغر، طفل شیرخوار، همه و همه با آن حضرت علیه‌السلام همراه و همدل بودند و حتی تمامی زنان شیردل نیز با آن حضرت علیه‌السلام موافق بودند و کسی مزاحم امام نبود و دست ایشان را برای نمایش عشق نبسته بودند و همه با ثبات قدم و با دلی مطمئن، یار و یاور حضرت بودند. کربلا دانشگاه کمال و اطمینان بوده و سه امام معصوم از امام حسین، امام سجاد و امام باقر علیهم‌السلام در آن حضور داشته‌اند. امام حسین علیه‌السلام چنان اطمینانی به خود و خانوادهٔ خویش داشتند که همسر و فرزندان را نیز با خویش بردند و همه را به سوی خدا فراخواندند و این برای کسی است که به چهرهٔ حقیقی خود توجه داشته باشد.
در برابر، کسی که پنجاه سال برای زندگی دنیوی در پی تدارک توشه و متاع است، حاضر نیست به هنگام مرگ آن را ترک گوید و به مرگ خود راضی نمی‌شود و چه بسا با خداوند درگیر می‌شود. البته چنین کسانی نه با فرشتهٔ مرگ، که با خدا، دعوا و نزاع می‌کنند. فرشتهٔ مرگ، بعد از هفتاد سال زندگی، ناگاه پیش چشم کسی حاضر می‌شود و از کسی که حاضر نبوده است هزار تومان به کسی ببخشد، می‌خواهد تمامی اموال خود را زمین بگذارد و زحمت هفتادسالهٔ خود را بر باد دهد و این‌جاست که ـ نعوذ باللّه ـ می‌گوید: «ظالم‌تر از خدا که می‌خواهد تمامی اندوختهٔ مرا بگیرد، وجود ندارد.» چنین کسی با رضایت به سوی رب خویش نمی‌رود؛ بلکه در حالی که با خداوند درگیر است، به برزخ گام می‌نهد.

الا ... ای محرم!

تو آن خشم خونین خلق خدایی که از حنجر سرخ و پاک شهیدان برون زد تو بغض گلوی تمام ستمدیدگانی که در کربلا - نیمروزی به یکباره ترکید تو خون دل و دیده روزگاری که با خنجر کینه توز ستم، بر زمین ریخت تو خون خدایی که با خاک آمیخت تو شبرنگ سرخی، که در سالهای سیاهی درخشید الا ... ای محرم!

تو خشم گره خورده سالیانی، تو آتشفشانی تو بر ظلم دشمن گواهی تو بر شور ایمان پاکان نشانی تو هفتاد آیه، تو هفتاد سوره، تو هفتاد رمز حیاتی تو پیغام فریاد سرخ زمانی تو، موجی ز دریای عصیان و خشمی که افتان و خیزان رسیده است بر ساحل روزگاران الا .. . ای محرم!

تو فجری، تو نصری تویی «لیله القدر» مردم تو رعدی ، تو برقی تو طوفان طفی تویی غرش تندر کوهساران!

الا ... ای محرم! تو یاد آور عشق و خون و حماسه تو دانشگه بی نظیر جهاد و شهادت تویی مظهر «ثار» و «ایثار» یاران الا ... ای محرم!

به هنگام و هنگامه هجری کاروان شهیدان تو آن راهبان روانبخش و مهمان نوازی که در پای رهپوی آزادگان لاله ارغوان می فشانی

الا ... ای محرم! به چشم و دل قهرمانان و آزاد مردان که همواره بر ضد بیداد، قامت کشیدند و در صفحه سرخ تاریخ، زیباترین نقش جاوید را آفریدند تو آن آشنای کهن یاد و دشمن ستیزی که همواره در یادشانی

الا .. . ای محرم! تو آن کیمیای دگرگونه سازی که مرگ حیات آفرین را - به نام «شهادت » به اکسیر عشقی که در التهاب سر انگشت سحرآفرینت نهفته است.

چو شهدی مصفا و شیرین به کام پذیرندگان می چشانی!

چه کسی گفته زمان طلاست؟
من مزه مزه اش کردم ...
زمان عین الکل ثانیه ثانیه می سوزاند !
مست که شدی چشماهیت را باز میکنی
ومی بینی عمرت گذشته است ...
و تو ماندی و خماری از دست رفتن یک عمر ...
(ف ف)

دوستی « ۲۶ » رابطهٔ عاشقانه خداوند با رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله

«وَتَوَکلْ عَلَی الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ، الَّذِی یرَاک حِینَ تَقُومُ، وَتَقَلُّبَک فِی السَّاجِدِینَ»(۲).

ـ و بر عزیز مهربان توکل کن. آن کس که چون برمی‌خیزی تو را می‌بیند. و حرکت تو را در

میان سجده‌کنندگان می‌نگرد.

بیان: پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله در روایتی می‌فرمایند: «ما أوذی نبی مثل ما أوذیت»؛

هیچ پیامبری هم‌چون من آزار ندید. پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله بیش‌ترین آزار را از

عایشه دید. ما در کتاب «نقطه هستی» نقش آزار دهنده عایشه را توضیح داده‌ایم.

خداوند برای دادن آرامش به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرماید بر عزیز رحیم

توکل نما، همان که وقتی می‌خواهی بایستی و در میان سجده کنندگان حرکت کنی تو

را می‌بیند. پس این آزارها تو را دل‌آزرده نسازد که من با تو هستم. گویی خداوند

رسول خویش را در آغوش می‌گیرد تا وی را تسکین دهد؛ همانند مادرانی که وقتی

فرزند آنان می‌ترسد، وی را محکم در آغوش می‌گیرند. پیامبری که ابهت و شکوه او

موجب می‌شد کسی چشم در چشم او نیندازد، در خانهٔ خود همواره زجر می‌دید!

امام حسن علیه‌السلام نیز چنین آزارهایی را در خانه داشت و در میان امامان

معصوم علیهم‌السلام از این جهت، شبیه‌ترین فرد به جدّ بزرگوار خود بود و

در خانه، عایشه‌ای به نام جعده داشت. البته امام جواد علیه‌السلام نیز همواره از

همسر خود آزار می‌دیدند.

۱٫ اعراف / ۴۶٫

۲٫ شعراء / ۲۱۷ ـ ۲۱۹٫

دوستی « ۲۵ » اهمیت سلام

«وَبَینَهُمَا حِجَابٌ، وَعَلَی الاْءَعْرَافِ رِجَالٌ یعْرِفُونَ کلاًّ بِسِیمَاهُمْ، وَنَادَوْا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَنْ

سَلاَمٌ عَلَیکمْ، لَمْ یدْخُلُوهَا وَهُمْ یطْمَعُونَ»(۱).

ـ و میان آن دو گروه، حایلی است. و بر اعراف مردانی هستند که هر یک از آن دو دسته

را از سیمایشان می‌شناسند و بهشتیان را که هنوز وارد آن نشده ولی بدان امید دارند آواز

می‌دهند که سلام بر شما.

بیان: در این آیه با آن که وصف: «لَمْ یدْخُلُوهَا وَهُمْ یطْمَعُونَ» برای بهشتیان آمده است و

باید بی‌درنگ بعد از «أَصْحَابَ الْجَنَّةِ» می‌آمد، اما فراز: «أَنْ سَلاَمٌ عَلَیکمْ»بر آن پیش

افتاده است تا اهمیت سلام را برساند و سلامی که آنان بر بهشتیان دارند از دست نرود.

دوستی « ۲۴ » معنوی‌ترین آیهٔ دوستی

«وَإِذَا سَأَلَک عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیسْتَجِیبُوا لِی وَلْیؤْمِنُوا بِی

لَعَلَّهُمْ یرْشُدُونَ»(۲).

ـ و هرگاه بندگان من از تو دربارهٔ من بپرسند، بگو: من نزدیکم و دعای دعاکننده را به

هنگامی که مرا بخواند اجابت می‌کنم، پس باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند،

باشد که راه یابند.

بیان: آیهٔ یاد شده پربارترین زمینه‌های معنوی را در میان آیات قرآن کریم داراست و

مداومت داشتن بر آن به عنوان ذکر برای توفیق یافتن بر انجام کارهای خیر و بار یافتن

به مقام قرب و باطن بسیار مناسب است.

نحوهٔ بیان قرب خداوند در این آیه به گونه‌ای است که نمی‌توان شبیه و نظیر آن را در میان

آیات قرآن کریم دید؛ زیرا هفت فقرهٔ قربی در آن آمده که عبارت است از:

«وَإِذَا سَأَلَک عِبَادِی»؛

«عَنِّی»؛

«فَإِنِّی قَرِیبٌ»؛

«أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ»؛

«إِذَا دَعَانِ»؛

«فَلْیسْتَجِیبُوا لِی»؛

«وَلْیؤْمِنُوا بِی».

ولی با این همه باز می‌فرماید: «لَعَلَّهُمْ یرْشُدُونَ» و از احتمال و امید سخن به میان

می‌آورد؛ چرا که قرب به خداوند متعال کاریبس بلند و بسیار سخت است و در خور

کسانی است که نمی‌توانند از رفاقت با قرآن کریم دوری گزینند و حتی باید آن را

شبانگاهان بر بالین خواب اندک خود داشته باشند.

۱٫ شوری / ۵۳٫

۲٫ بقره / ۱۸۶٫

دوستی « ۲۲ » دوستان و دشمنان آخر زمانی اسلام

«فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلاَةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ فَسَوْفَ یلْقَوْنَ غَیا»(۱).

ـ آن‌گاه پس از آنان جانشینانی به‌جای ماندند که نماز را تباه ساخته و از هوس‌ها پیروی کردند

و به‌زودی سزای گمراهی خود را خواهند دید.

بیان: این آیه از دشمنان اسلام می‌گوید. دشمنانی که می‌تواند بنی‌امیه، بنی‌عباس یا دیگران

باشند اما دشمنان دیگر چه کسانی هستند؟ با حساب ابجد و برخی از علوم غریبه می‌توان

فهرست تمامی دشمنان آخر زمانی اسلام را با خصوصیاتی که دارند از این آیه و چند آیهٔ

بعد استخراج کرد و برای هر یک پلاکی خاص منظور نمود. روشن است چنین کاری از صرف

و نحو و ادبیات عرب یا کتاب‌های تفسیری بر نمی‌آید. هم‌چنین از این آیات، می‌توان دوستان

خداوند را نیز شناخت. آیاتی که دوستان خدا را معرفی می‌نماید و ویژگی‌های آنان را می‌گوید

چنین است:

«إِلاَّ مَنْ تَابَ وَآَمَنَ وَعَمِلَ صَالِحا فَأُولَئِک یدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلاَ یظْلَمُونَ شَیئا، جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِی

وَعَدَ الرَّحْمَنُ عِبَادَهُ بِالْغَیبِ إِنَّهُ کانَ وَعْدُهُ مَأْتِیا، لاَ یسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوا إِلاَّ سَلاَما وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ

فِیهَا بُکرَةً وَعَشِیا. تِلْک الْجَنَّةُ الَّتِی نُورِثُ مِنْ عِبَادِنَا مَنْ کانَ تَقِیا. وَمَا نَتَنَزَّلُ إِلاَّ بِأَمْرِ رَبِّک

لَهُ مَا بَینَ أَیدِینَا وَمَا خَلْفَنَا وَمَا بَینَ ذَلِک وَمَا کانَ رَبُّک نَسِیا».

آیه آخر که آیهٔ ۶۴ سورهٔ مریم است، این سند را می‌بندد.

دوستی « ۲۱ » شناسنامهٔ شهیدان کربلا

«أُولَئِک الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیهِمْ مِنَ النَّبِیینَ مِنْ ذُرِّیةِ آَدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِنْ ذُرِّیةِ

إِبْرَاهِیمَ وَإِسْرَائِیلَ وَمِمَّنْ هَدَینَا وَاجْتَبَینَا إِذَا تُتْلَی عَلَیهِمْ آَیاتُ الرَّحْمَنِ خَرُّوا سُجَّدا وَبُکیا»(۳)

ـ آنان کسانی از پیامبران بودند که خداوند بر ایشان نعمت ارزانی داشت از فرزندان آدم

بودند و از کسانی که همراه نوح بر کشتی سوار کردیم و از فرزندان ابراهیم و اسرائیل و

از کسانی که آنان را هدایت نمودیم و برگزیدیم و هرگاه آیات خدای رحمان بر ایشان خوانده

می‌شد سجده‌کنان و گریان به خاک می‌افتادند.

بیان: قرآن کریم شناسنامهٔ هستی است و هر کسی می‌تواند سرگذشت خود را با دانش

«تفأل» از آن استخراج نماید و هم

۱٫ کهف / ۸۳٫

۲٫ اسراء / ۱٫

۳٫ مریم / ۵۸٫

گذشتهٔ خود را در آن ببیند و هم آیندهٔ خویش را از آن بخواند. برای نمونه، این آیه

از امام حسین علیه‌السلام و یاران کربلایی ایشان می‌گوید. با علوم غریبه می‌توان

نام تمامی یاران امام حسین علیه‌السلام که در کربلا حاضر بودند را از این آیه

استخراج کرد.این گونه است که می‌گوییم نحوهٔ ساختار و چیدمان قرآن کریم معجزه

است و از هنرمندی‌های خداوند می‌باشد. البته غیر از رطب و یابس، چیزهایی در علم

خداوند هست که آن را بدون کتاب به برخی از بندگان برگزیدهٔ خویش می‌دهد.