خداوند حال کسانی را که به تکذیب آیات الهی رو می‌آورند و دیگر این آیات بر روی

آنان تأثیری جز افزایش قساوت قلب ندارد، چنین می‌فرماید:

«وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَاهُ بِهَا وَلَکنَّهُ أَخْلَدَ إِلَی الاْءَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَاهُ فَمَثَلُهُ کمَثَلِ الْکلْبِ إِنْ تَحْمِلْ

عَلَیهِ یلْهَثْ أَوْ تَتْرُکهُ یلْهَثْ ذَلِک مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کذَّبُوا بِآَیاتِنَا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یتَفَکرُونَ»(۲).

ـ و اگر می‌خواستیم قدر او را به وسیلهٔ آن آیات بالا می‌بردیم، اما او به زمین دنیا گرایید

و از هوای نفس خود پیروی کرد؛ از این رو، داستانش چون داستان سگ است که اگر بر

آن حمله‌ور شوی زبان از کام برآورد و اگر آن را رها کنی باز هم زبان از کام برآورد.

این مَثَل آن گروهی است که آیات ما را تکذیب کردند. پس این داستان را برای آنان

حکایت کن، شاید که آنان بیندیشند.

دوستی « ۳۲ » مبارزه تبلیغاتی علیه قرآن کریم؛ بدترین ظلم

«فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَی عَلَی اللَّهِ کذِبا أَوْ کذَّبَ بِآَیاتِهِ إِنَّهُ لاَ یفْلِحُ الْمُجْرِمُونَ»(۱).

ـ پس کیست ستم‌کارتر از آن کس که دروغی بر خدای بندد یا آیات او را تکذیب کند.

به‌راستی مجرمان رستگار نمی‌شوند.

بیان: بدترین ظلم این است که انسان به خداوند دروغ بندد و برای مبارزه با قرآن کریم

از پیش خود مطلبی را پوشش علمی دهد و آن را جعل نماید یا آیات او را تکذیب نماید.

باید توجه داشت تکذیب با آگاهی از حقانیت همراه است و کسی که آیات الهی را تکذیب

می‌کند جهل ندارد و می‌داند چه می‌گوید و آن‌چه را دروغ می‌خواند به‌خوبی می‌شناسد

برخلاف انکار که می‌تواند از سر ناآگاهی و نادانی به محتوا و معنا صورت پذیرد.

تکذیب به نوعی با تصدیق به ضد همراه است و در مقولهٔ آگاهی قرار می‌گیرد.

در این «دوستی» از قرائت آیات عذاب گفتیم و آن را هشدار دادیم. باید گفت قرائت برخی از

سوره‌ها نیز چنین است. برای نمونه، سورهٔ توبه از چنین سوره‌هایی است. این سوره بدون

بسمله است. گویا چنان است که در خانواده‌ای اختلاف، ناراحتی و دعوا رخ داده باشد و

پدر که به بچه‌ها سفارش سلام کردن می‌نمود، خودش سلام نمی‌دهد و اگر بچه‌ها نیز به او

سلام کنند، جواب نمی‌دهد. حال خداوند که خود می‌فرماید کارها را بدون بسم اللّه شروع

نکنید، این سوره را بدون نام خدا و با کلمهٔ «برائت» آغاز می‌نماید که بسیار وحشتناک است.

در این سوره باید منتظر عذاب، گرفتاری، جنگ و جهنم و مانند آن بود، در برابر این سوره،

سورهٔ انفال را باید نام برد که گوارا، خوب، شیرین و دارای نعمت‌های دنیوی است. آدمی

گاه با آیات محشور می‌شود و گاه با سوره‌ها. چه‌قدر خوب است انسان سوره یا آیهٔ خود

را بشناسد و بداند که با چه سوره‌ای یا با چه آیه‌ای محشور می‌شود!

بهتر است انسان پیش از آن که قرآن کریم را بخواند، آن را بو کند و لمس کند و بدان قرب

پیدا کند. بهتر است با قرآن همانند موجود زنده‌ای که آدمی با او معانقه، معاشقه و معارفه

دارد رفتار شود. وقتی کسی قرآن کریم را می‌خواند، قرآن کریم نیز وجود او را می‌خواند.

از چنین آیاتی در سحر و جادو استفاده می‌شود. سحر و جادو مجوزی برای استفاده ندارد

مگر در مواقعی اضطراری در برابر افراد خبیث و زندیق. در برابر، آیاتی را که از خیرات

و نعمت‌ها می‌گوید لازم است به کندی و با تکرار خواند. بهتر است این

۱٫ اسراء / ۸۲٫

۲٫ واقعه / ۷۹٫

آیات با صفا و آمادگی و رو به قبله بودن و طهارت و حضور دل و قرب و با پناه بردن

از وسوسه‌های شیطان، خوانده شود. هم‌چنین باید به قرآن کریم و حتی جلد و اطراف

سفید کاغذ آن حرمت گذاشت و چیزی را کنار آن قرار نداد؛ هرچند مهر و تربت

حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام باشد. قرائت قرآن کریم و مراجعه به آن برای رونق

منبر نیز سبب نزول بلا می‌شود و گاه بعد از سالیان متوالی، آتش آن، زندگی انسان

را می‌گیرد. هر که با نیت صاف و «اصالت دادن» بلکه «حقیقت دادن» به قرآن کریم

وارد آن شود به علم لدنی دست یافته است و دیگر به درس و استاد نیازی ندارد.

قرآن کریم مانند کتاب‌های دیگر نیست که تنها ترکیبی از کاغذ و مرکب باشد، بلکه کتابی است

وحیانی که معنای وحی را در خود دارد و از حقایق خارجی حکایت دارد. قرآن کریم موجودی

است که خوانندهٔ خود را می‌شناسد و افراد غیر سالم را که اطاعت‌پذیری و ایمان ندارند

گمراه می‌کند. خسارت و زیان ظالمان به دلیل حصری بودن فراز: «وَلاَ یزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلاَّ خَسَارا»

حتمی است. «الظَّالِمِینَ» نیز تمامی مراتب و اقسام ظلم را شامل می‌شود.

داشتن طهارت باطنی شرط نخست ورود به قرآن کریم است؛ چنان که می‌فرماید:

«لاَ یمَسُّهُ إِلاَّ الْمُطَهَّرُونَ»(۲). بر این اساس، کسانی که با عجله و بدون خلوص و صفا و

با گناه یا هر گونه ظلمی به قرآن کریم نزدیک می‌شوند، آسیب می‌بینند و گمراه می‌شوند،

برای همین باید هنگام قرائت و استفاده از آن استعاذه داشت و به خدا پناه برد.

قرآن کریم مانند نیروی الکتریسیته و جریان برق است که چرخ کارخانه‌های عظیم صنعتی

را به گردش در می‌آورد ولی برخورد نامناسب با آن فاجعه‌بار می‌باشد. قرآن کریم «میزان»

است و ترحم یا ارفاق و تعارف ندارد و حتی پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز تحت قواعد

آن قرار دارد، نه خارج یا کنار آن.

دوستی « ۳۱ » سرعت عمل در قرائت آیات عذاب

«قَالَ الْمَلاَءُ مِنْ قَوْمِهِ إِنَّا لَنَرَاک فِی ضَلاَلٍ مُبِینٍ»(۲).

ـ سران و بزرگان قومش گفتند: به واقع ما تو را در گمراهی آشکاری می‌بینیم.

۱٫ صافات / ۱ ـ ۵٫

۲٫ اعراف / ۶۰٫

بیان: این آیه، گفتهٔ کفرآمیز قوم نوح است که هیچ واژهٔ مثبتی در آن نیست جز ضمیری که

به «نوح» باز می‌گردد. بر این اساس، تکرار و توقف در این آیه و نیز آیاتی که از عذاب الهی

بر کافران و مشرکان می‌گوید چندان مناسب نیست و از چنین آیاتی باید به سرعت گذشت تا

مشکلات نفسانی و نیز عوارض طبیعی برای فردی که به قرائت آن مشغول است پیش نیاید؛

چرا که کم‌تر فردی است که به نوعی شرک، آلوده نباشد. قرآن کریم کتابی است که خوانندهٔ

خود را می‌شناسد و کسی را که به خواندن آن مشغول است اما توان اتصال و انس با این کتاب

آسمانی ندارد یا دست وی به ظلم و دل او به نیرنگ آلوده است و به قرائت این آیات می‌پردازد

به مشکلات طبیعی دچار می‌سازد؛ چنان‌که خود می‌فرماید:

«وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآَنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَلاَ یزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلاَّ خَسَارا»(۱).

ـ و ما آن‌چه را برای مؤمنان مایهٔ درمان و رحمت است از قرآن نازل می‌کنیم ولی ستم‌گران را

جز زیان نمی‌افزاید.

دوستی « ۳۰ » فرشتگان کارپرداز

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ، وَالصَّافَّاتِ صَفّا، فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرا، فَالتَّالِیاتِ ذِکرا، إِنَّ إِلَهَکمْ لَوَاحِدٌ،

رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالاْءَرْضِ وَمَا بَینَهُمَا، وَرَبُّ الْمَشَارِقِ»(۱).

ـ به نام خداوند رحمتگر مهربان. سوگند به صف‌بستگان که صفی باشکوه بسته‌اند. و به

زجرکنندگان که به سختی زجر می‌کنند. و به تلاوت‌کنندگان آیات الهی که به قطع، معبود

شما یگانه است. پروردگار آسمان‌ها و زمین و آن‌چه میان آن دو است و پروردگار خاورها.

بیان: فرشتگان الهی کارپردازان خداوند در تمامی عوالم به‌ویژه در ناسوت و دنیا هستند.

این آیات نقش برخی از فرشتگان را تعیین می‌کند. برخی از آنان را «الصَّافَّات» می‌خواند.

آنان صف به صف ایستاده و مسؤول حفظ جان بندگان می‌باشند و نقش محافظ و اسکورت

را دارند و به صف بودن آنان، نظمی که در کار دارند و نظم و ترتیبی که به این کار

می‌دهند را نشان می‌دهد. گروهی از فرشتگان نقش گروه ضربت را دارند. این فرشتگان

به نام «زاجِرَات» خوانده می‌شود. اما «تالِیات» فرشتگان هشداردهنده هستند که کارها

را به افراد یادآوری نموده تا از انجام کاری خاص غفلت یا فراموشی نداشته باشند.

خداوند هر بنده‌ای را با فرشتگانی خاص که دارد، به سیر وا می‌دارد و به آنان بر اساس

عنایات خاص و یا کرداری که آدمیان دارند فرشته‌ای می‌گمارد تا به ایشان نعمت دهد یا

نقمتی را بر آنان وارد سازد.

قرآن کریم خطاب به آنان می‌فرماید:
«یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعِی إِلَی رَبِّک رَاضِیةً مَرْضِیةً، فَادْخُلِی فِی عِبَادِی، وَادْخُلِی جَنَّتِی»(۱).
یعنی به بهشت من درآی. در تمامی آیات قرآن کریم، تنها همین آیه است که از بهشت خداوند سخن می‌گوید. در موارد دیگر، از بهشتی سخن گفته می‌شود که نهرهای آب در زیر آن جاری است، با حوریانی که در خیمه‌ها هستند؛ اما در این‌جا گفته می‌شود: «به بهشت من در آی». در سورهٔ ویژهٔ امام حسین علیه‌السلام ، نخست با «وَالْفَجْرِ» شروع می‌شود و با «جَنَّتِی» پایان می‌پذیرد و واژه واژهٔ آن، از امام حسین علیه‌السلام می‌گوید. آنان به سوی خدایی رفتند که می‌ماند و از چیزی گذشتند که فناشونده و زوال‌پذیر است. امام حسین علیه‌السلام هرچه داشت، همه را به خدا داد و حتی کفنی نیز با خود برنداشت. خداوند، ما را با آن حضرت علیه‌السلام محشور بفرماید. خوشا به سعادت شهدای انقلاب که در این دورهٔ وانفسا، بار خود را بستند و رفتند و به اطمینان رسیدند و وصول پیدا کردند و دیدند آن‌چه را به آنان نشان دادند؛ اما دیگران تا مراتب دنیا و برزخ را طی کنند، مشکلات بسیاری را پیش رو خواهند داشت که هیهات است و باید از آن، به خداوند پناه برد.