اگر می رنجم

به
خدا دست خودم نيست اگر
می رنجم
 
یا اگـر
شادی زیبا ی تـو
را
 
به غـم غربت چشمان خودم می
بندم
 
من صبورم اما . . .
 
چقدر
با همه ی عاشقیم
محزونم
 
و به ياد همه ی خاطره های
گل سرخ
 
مثل یک شبنم
افتاده ز غم مغمومم.
 
من صبورم اما . .
.
 
بی دلیل از قفس
کهنه ی شب می ترسم.
 
بی دلیل
از همه ی تیرگی تلخ غروب
 
و
چراغی که تو را، ازشب متروک
دلم دور کند. . . می
ترسم.
 
من صبورم اما. . .
 
آه .
. . این بغض گران صبر نمی
داند چیست!
 
به خدا
دست خودم نیست اگر می
رنجم.