مبادا دلتنگ وگرفته باشی كه شهری رابه نماز آيات وامیدارم...

آغوشت علم را زير سوال ميبرد؛آن قدركه هيچ مسكنی جايش رانميگيرد...

من يك ف ر د م؛تو ز و ج م باش.

من به خاطرت ميميرم؛ ولی حيف نيست بميرم و ديگرخوابت رانبينم.

هم دوستت دارم هم عاشقت هستم؛ميانگين كه بگيری ميبينی:ميميرم برايت...

ازدلتنگی ات كه برايم نوشتی؛باور دوست داشتنت رابه دلم گوشزد كردم؛نميدانستم چيزی كه گفتی را لحظه ای پيش ديگری برايت فرستاده بود؛طفلكی دلم...

چشم به راه توام؛قفل دلم بازكن/ماه شبم شو دمی؛نغمه نو سازكن/بوسه ی باران تو باش؛من عطش بی قرار/فاصله بردار وبازعاشقی آغازكن.

دل آرام رابی تاب ميكنی؛دل بی تاب را آرام؛آخرنگفتی تو درد منی؟يادرمان من؟

چشمان من ميتواند ازنبودنت با باران مشاعره كند وبند نيايد...

دل اين كلمه بی نقطه گاهی تنگ ميشود تا حد يك نقطه...