هميشه به يادت هستم،اماشاهدی ندارم،به جزكلاغ بام خانه مان كه اوهم حقيقت را به تكه پنيرى ميفروشد...

گفتی تا انگشت های دستت روبشماری اومدم كنارت؛كجايی!دارم ازمردم شهر دست گدايی ميكنم...

كمی دورتربايست!من ديوانه ترازآنم كه وقت ديدنت بی هوادرآغوشت نگيرم...

پاييزازنيمه هم گذشته بعضی از روزها گرم وبعضی از روزهاخيلی سرده؛وقتی که نيستی هواهم حالش رانميفهمه چه رسدبه من...

خدايا قسمت وحکمت نرسيدن بماند برای آنهاكه درك دارند؛ميشود برای من نفهم فقط معجزه كنی...؟

برای دوست داشتنت نيازی به استخاره نيست؛ولی برای باتوبودن سراپانيازمند استجابت دعايم...

من اگرميخندم به اجبار عكاس است وگرنه بی تو من كجا؟واژه ی سيب كجا؟؟؟

گفتی گل ياپوچ؟؟؟دستانت رابازنكن بگذار خيال كنم در هر دو دستت گل عشق پنهان است!!!حسم راتباه نكن...

قرارنبود بگويم دوستت دارم؛امان ازاين چشم های دهن لق من...

درسایه درختی که فقط برای یک نفرجا دارد، توبمان...من به زیرآفتاب ماندن درکنارتوراضیم!!!