هـوای دلـم . . .

نـه ســرد اسـت نـه آفـتـابـی . . .،

امـا ابـری شـده . ., از زمـانـی کـه تـو کـوچ کـرده ای . . .؛

بـغـض کـرده آسـمـان ِ دلـم . . .

مـیـخـواهـد بـبـارد . . .

سـرزمـیـنـی مـیـخـواهـد بـه وسـعـت دسـتـهـای پـاک تــو . . .!

+5

در نهان، به آناني دل ميبنديم که دوستمان ندارند، و در آشکارا
از آناني که دوستمان دارند غافليم. شايد اين است دليل تنهايي ما